Στάχτες και βροχή

Κεφάλαιο 12ο

Τώρα.
Ηρώ ,17 ετών.

Αναγνώρισε την σκέψη.

Σκέψη φύγε.

Κενό.

<<Εφτά.Τα χέρια σου χαλαρώνουν από τον ώμο μέχρι τις παλάμες και τα δάχτυλα.>>

Τα βήματα της βαριά και ακανόνιστα στα σκαλοπάτια πλησίαζαν.

Ήρθε δίπλα στο πάγκο που ταχτοποιούσα.

Το χειρότερο πράγμα είναι να πιστεύεις πως η μητέρα σου, κάποια μέρα θα κάνει στροφή τριακόσιες εξήντα μοίρες και πως δε θα χρειάζεται να έχεις τις άμυνες σου σηκωμένες συνέχεια.

Το να σου καταστρέφει κάθε χαρούμενη στιγμή στη ζωή σου, σε κάνει όσο μεγαλώνεις να είσαι προετοιμασμένη για τις επόμενες φορές .

Η παλάμη της χτύπησε το πάγκο ,με δύναμη και από κάτω ακούστηκε ένας μεταλλικός ήχος.

Ξεκινάμε.

Ένιωθα το βλέμμα της στο λαιμό μου, καθώς τελείωνα με το νεροχύτη.

<<Χρόνια πολλά Ηρώ,ότι επιθυμείς μωρό μου.>>της είπα ειρωνικά, αυτό που κανονικά θα έπρεπε να μου πει εκείνη.

Όχι αυτή τη φορά δε θα μου καταστρέψεις τη μέρα.

Όχι δε θα σε αφήσω.

Όπως τότε στα έξι μου που έσκισες όλες τις αφίσες μου στο δώματιο μου, επειδή είχα ένα λάθος στην ορθογραφία και δε με άφησες να πάω στα γενέθλια της Μαρίας.

Όπως στα έντεκα μου ,που κέρδισα το πρώτο μου διαγωνισμό ζωγραφικής και έσκισες το πίνακα μου, επειδή δεν ήθελα να φάω τα ρεβύθια ενώ ήξερες ότι δε μου αρέσουν.

Όπως στα δεκαέξι μου,στα γενέθλια μου που σε άκουσα να λες στο τηλέφωνο, σε μια φίλη σου, ότι θα ήθελες μια κόρη σα τη Ξένια.

Ποτέ αρκετή, ποτέ.

Παρόλο που τα έκανα τέλεια όλα για να την ευχαριστήσω.

Άριστη μαθήτρια σε όλα.

Καλή στα εξωσχολικά.

Αλλά όχι, ποτέ δεν ήμουν καλή σε τίποτα.

Πάντα οι άλλοι ήταν πιο καλοί από εμένα.

Λες και με ζήλευε, κάθε φορά μαλακίες.

Δε τα καταλάβαινα όταν ήμουν μικρή.

Μέχρι που τα σ'αγαπώ μετά από κάθε καβγά.

Οι αγκαλιές μετά από κάθε υποτίμηση.

Έγιναν δηλητήριο.

Για το φένεσθαι όλα.