Στάχτες και βροχή

Κεφάλαιο 38ο

Τώρα.
Ηρώ,18 ετών.

Οδηγούσαμε με τον Πέτρο παρά πολύ γρήγορα για να φτάσουμε στο τμήμα.

Ήδη έτρεμα ,για το τι μπορεί να είχε συμβεί στο παιδιά και τον Αχιλλέα.

Πώς ξαφνικά βρέθηκαν στο τμήμα;
Ήμουν σίγουρη ότι κάτι είχε να κάνει με αυτό ο πατέρας της Ξένιας.

Αλλά δε μπορούσα να σκεφτώ παραπάνω πράγμαρα γιατί ο Πέτρος και εγώ είμασταν σε κατάσταση πανικού μέχρι να φτάσουμε.

<<Θέλω να μείνεις ψύχραιμη κάποιος μας ακολουθεί,>>μου είπε σε κάποια φάση χωρίς συναίσθημα στη διαδρομή.

<<Τι;,>>Είπα και γύρισα απότομα να δω προς τα πίσω.
Ένα μαύρο αμάξι μας ακολουθούσε.

<<Σου είπα να μείνεις ψύχραιμη όχι να κοιτάξεις,>>δυσανασχέτησε.
<<Έχει πόση ώρα που είναι από πίσω μας .Δεν έχεις καταλάβει ότι κάνω κύκλους;>>

Εγώ χαμπάρι δεν είχα πάρει.

Κοίταξα από το καθρεύτη μήπως μπορέσω και δω ποιο ήταν μέσα αλλά μάταια.
Το ένστικτο μου όμως μου έλεγε πως δε θα έπρεπε να αναρωτιέμαι γιατί εκείνο το αμάξι βρισκόταν από πίσω μας.

<<Τι θα κάνουμε;>>
Τον ρώτησα.

<<Θα προσπαθήσω να τον μπερδέψω για να μας χάσει .Αν συμβεί οτιδήποτε απλά βγες έξω και τρέχα.
Μέσα στο ντουλαπάκι έχω ένα όπλο, πάρτο αν χρειαστεί.>>

Θεέ μου, θέλω τόσο πολύ τα σκεπάσματα μου αυτή τη στιγμή.
Το νέτφλιξ και ένα κουβά παγωτό.
Ζητάω πολλά.
Μια ήρεμη μέρα.
Μια φορά.

Μετά από λίγη ώρα είχαμε καταφέρει να τον διώξουμε από την ουρά μας.

Φτάνοντας στο τμήμα ,βγήκα τρέχοντας από το αμάξι.

Η Ξένια ήταν σε έξαλλη κατάσταση με το Μάρκο να προσπαθεί να την ηρεμίσει.

Τα παιδιά της λέσχης ήταν και αυτά μαζεμένα έξω με τις μηχανές τους

Με τον Μπιλ να μιλάει με ένα από τους αστυνομικούς έξω έντονα.

<<Ξένια,>>φώναξα.

<<Ηρώ,>>γύρισε και έτρεξε πάνω μου και με αγκάλιασε.

Ο Πέτρος μηλούσε με τους υπόλοιπους.
<<Άργησες να έρθεις τι έγινε;>>

<<Κάποιος μας ακολουθούσε.Και κάναμε κύκλους για να τον χάσουμε. >>

<<Παναγία μου, είσαι εντάξει;>>
Είπε αναστατωμένη πασπατεύοντας το σώμα μου, με τα χέρια της.