Στάχτες και βροχή

Κεφάλαιο 48ο

Τώρα.
Ηρώ,18 ετών

<<Είκοσι τρεις εγκαταστάσεις ,>>
μονολογούσε ο Ορφέας.

Σε έναν καναπέ το γράμμα περνούσε από χέρι σε χέρι.

Εκείνη είχε φύγει.
Ήταν άγνωστο αν την ξανά έβλεπα ποτέ ξανά στη ζωή.
Δεν ξέρω αν θέλω να τη ξαναδώ.

Ίσως το παιδί μέσα μου να λαχταρά τη φυγούρατης
Να κρατιέται από εκείνες τις μικρές στιγμές.
Ένα χάδι.
Ένα φιλί.
Ένα σ'αγαοπώ.
Σπάνια.

Ο Αχιλλέας διάβαζε το γράμμα με προσήλωση.
Μπροστά μου είχα αραδιάσει τα υπόλοιπα έγγραφα.
Οι τίτλοι για το πατρικό της που ήταν δικό μου πλέον.
Η κάρτα τραπέζης με έναν λογαριασμό στο όνομα μου.
Με ένα ποσό μέσα που δε θα φανταζομουν ούτε στα όνειρα μου.
Οικόπεδα και άλλα δύο διαμερίσματα.

Ήθελα να τα κάψω.
Ήταν σαν να ξεπλύνει τις αμαρτίες της προσπαθόντας να μου απαλύνει τον πόνο.
Εξαγοράζοντας με.

Αλλά ήταν η περιουσία μου.
Πείτε με εγωίστρια ,αλλά αυτά μου ανήκαν.
Το πώς θα τα διαχειριζόμουν είναι μια άλλη υπόθεση.

<<Χρειάζεσται τίποτα άλλο,>>μας ρώτησε ο σερβιτόρος που είχε έρθει πάνω από τρεις φορές στο τραπέζι μας.

<<Όχι,>>απάντησε κοφτά ο Αχιλλέας χωρίς να σηκώσει το βλέμμα του από το γράμμ.

Ήταν φανερά εκνευρισμένος αρχικά για το ότι διάβαζε αλλά και για το σερβιτόροβπου δεν έκρυβε τον ενθουσιασμό του ως προς εμένα.

<<Αν χρειαστείτε οτιδήποτε..>>πήγε να προσθέσει ο νεαρός χωρίς να πάρει το βλέμμα του από πάνω μου.

Λίγη ζήλια από τον Αχιλλέα πάντα μου άρεζε.
Τις τελευταίες μέρες όμως νιώθω πως αρχίζει και βγαίνει ο άλλος του εαυτός πάλι.
Δε κοιμάται καλά.
Βλέπει εφιάλτες και άρχησε πάλι να με προσπαθεί να με ελένξει.
Καταλαβαίνω πως η κατάσταση μας είναι δύσκολη
Και διατρέχουμε μεγάλο κίνδυνο κάθε μέρα.
Αλλά δε θέλω να μου φύγει το οξυγόνο.

<<Είπαμε όχι,>>έτριξε τα δόντια του στον σερβιτόρο και εκείνος έφυγε χωρίς να πει τίποτα .

<<Δε χρειαζόταν να είσαι αγενής δεν έκανε τίποτα.>>

<<Το σαλάκι του κόντευε να πέσει στο πάτωμα,>>ειρωνεύτηκε και συνέχισε να διαβάζει το γράμμα.

<<Δε χρειάζεται να ζηλεύεις.>>

<<Δε θα ζήλευω αν ξέρει ο κάθε ένας που σε πλησιάζει ποια είναι η θέση του.>>