Στάχτες και βροχή

Κεφάλαιο 31ο

Τώρα.
Ηρώ ,18 ετών.

Είναι κάπως οξύμωρο να ερχόμαστε σε αυτό το κόσμο χωρίς να μας ρωτήσουν.

Πάντα αναρωτιόμουν, αν διαλέγουμε να έρθουμε εμείς εδώ ή είμαστε δημιούργημα εγωιστικών αποφάσεων;

Γιατί εγώ σίγουρα δε είχα επιλέξει να γεννηθώ σε αυτό το πλανήτη και να κάνω συλλογή από τραύματα.

Είναι ένα ψέμα όταν σου λένε πως μπορείς να τα ξεπεράσεις.

Πώς με το καιρό θα λειτουργείς καλύτερα.
Θα τα ξεχάσεις .
Θα μάθεις να ζεις με αυτά.

Τι συμβαίνει όμως όταν προστίθενται και άλλα σε αυτά που έχεις;

Δε ξέρω αν μπορώ να κάνω ειρήνη με τον δαίμονα που ροκανίζει το ψυχισμό μου.

Έχω την εντύπωση πως και εκείνος είναι το ίδιο κουρασμένος με εμένα.

Κάθεται σε μια γωνία και απλά δυσανασχετεί με κάθε καινούργιο πλήγμα.

Μπορούμε ένα γίνουμε φίλοι αν θες.

Πολλές φορές αισθάνομαι πως πρέπει εγώ, να τον προστατεύσω.

Λένε πως πρέπει να γιατρέψεις το εσωτερικό σου παιδί.

Που ζει κρυμμένο μέσα σου.

Το δικό μου ,η μικρή Ηρώ,είναι κουρασμένη και εκείνη.

Ξέρει πως δεν ήταν δυνατή όταν έπρεπε.
Πώς να μπορούσε άλλωστε.
Ήταν απλά ένα παιδί.
Γι'αυτό τα έκρυψε όλα.
Ενώ που έπρεπε να την αγαπήσουν τις έδωσαν εφιάλτες.

Δε ξέρω καν αν και εγώ μπορώ να τη προφυλάξω πλέον.

Είμαι τόσο κουρασμένη.

Μπορούν όλα να σταματήσουν;

Νιώθω λες και βρίσκομαι σε ένα τρένο που τρέχει ανεξέλεγκτα και εγώ απλά περιμένω να φύγει από τις ράγες.

Εμείς που κουβαλάμε τραύματα,ξέρουμε πως πρέπει να σπάσουμε το κύκλο.

Αλλά κάποιες φορές το να στροβιλίζεσαι μέσα του είναι αναπόφευκτο.

Δε ξέρω πόσες ρωγμές μπορεί να αντέξει η καρδιά μου.

Η Έλενα μου έλεγε στις συνεδρίες πως η ερωτική απογοητεύση ακόμα και ασήμαντη σα γεγονός στα μάτια των άλλων ,δεν παύει να είναι κάτι καταστροφικό.

Από την πιο απλή μέχρι τη πιο δύσκολη.

Ο ψυχισμός μας μπορεί να την εκλάβει σαν να έχουμε αντικρύσει το θάνατο.