Στάχτες και βροχή

Κεφάλαιο 25ο

Τώρα.
Ηρώ,18 ετών.

Αλήθεια τώρα;
Με αυτό εγώ πρέπει να χορτάσω;

Αναρωτήθηκα κοιτώντας το πιάτο.

Υποτίθεται ,πως ήταν σολωμός με πουρέ πατάτας και μια σώς που ξεκάθαρα θα μπορούσε να είναι γλωσσοδέτης.

Παραλίγο ο σερβιτόρος να πνιγεί,όταν μας έλεγε το μενού.

Το αποτελείωσε με το Chateau Lafite Rothschild Pauillac μπλα ,μπλα,πλα Classe Ερυθρός Ξηρός .

Ορκίζομαι πως στο τέλος,είχε πάθει εγκεφαλικό.

Το εστιατόριο, ένα από τα πιο κλασάτα και ακριβά της πόλης, ήταν γεμάτο.

Ζευγάρια με ακριβά ρούχα, να τσουγκρίζουν τα ποτήρια τους.

Στο μπαρ μοναχικοί επαγγελματίες, να πίνουν το ουίσκι του και να μιλάνε για ποια γκόμενα πήδηξαν το προηγούμενο βράδυ ενώ οι γυναίκες τους κοιμόντουσαν σπίτι.

Το στενό μου ροζ φόρεμα και τα άβολα τακούνια , μου έφερναν δυσφορία.

Έλα τώρα δώστε μου την άδεια να φάω.
Τι να φας βρε Ηρώ αυτή τη τετράγωνη κουτσουλιά;
Τουλάχιστον να πιεις κρασί.
Γκουρμέ σου λέει μετά.

Όταν ήρθε ο οδηγός να με πάρει η την αηδία μου από την ώρα που είχα ανοίξει το κουτί με τα ρούχα γαργαλουσε το λαιμό μου.

Όταν χτύπησε το κουδούνι και το είδα μπροστά μου ,δε ξέρω με τι ταχύτητα το πέταξα στους θάμνους παραδίπλα για να μη το δει ο Αχιλλέας.

Έπρεπε να κάνω υπομονή.
Μέχρι να πιάσουν τον Γιάννη.
Αλλά για πόσο ακόμα.
Μέχρι να έρθει σε επαφή μαζί σου ο σύνδεσμος του πατέρα σου.

Αυτοί οι άνθρωποι πέρα από ότι ήταν σαδιστικά γουρούνια.

Όχι,δε μου φταίνε τα γουρούνια σε κάτι ίσα ίσα είναι και πιο έξυπνα από αυτούς.

Ήταν και βαρετοί.

Το ζεύγος Ελευθεριάδη.
Οι οικοδεσπότες της έπαυλης που βρισκόμουν πριν λίγες μέρες, γνωρίζοντας την Εύα.

Είχε ενδιαφερθεί για μένα ,έπειτα από το άκουσμα πως η αξία μου είχε ανέβει.

Ηλίθιοι.
Δε ξέρετε τι σας έρχετε.
Σας την έχω ρίξει δε ξέρω και εγώ πόσα νούμερα κάτω.

Το μαρτύριο μου είχε ξεκινήσει ήδη από την ώρα που μπήκα στο αμάξι .

Ο οδηγός μου ,δε μηλούσε καθόλου σε σχέση με τους προύγουμενους,που ευχόμουν κάθε φορά να χτυπήσουμε σε κολώνα για να σκάσουν.