Στάχτες και βροχή

Κεφάλαιο 34ο

Τώρα .
Ηρώ,18 ετών.

Σήμερα έβρεχε.
Μια καλοκαιρινή Πέμπτη θρηνούσε μαζί μου.

Ο Μάρκος και η Ξένια κοιμήθηκαν μαζί μου στο κρεβάτι ,με το Φίλιππο στο πάτωμα.

Αν δεν είχα αυτές τις μέρες τα παιδιά και ειδικά το Μάρκο να με κάνει να ξεχνιέμαι βλέποντας όλο το βράδυ μαζί μου βιντεάκια, θα είχα χάσει και τη λίγη λογική που μου είχε μείνει.

Δεν ήθελα να τα σκέφτομαι.
Το μυαλό μου ήταν απλά κενό.

Τι να σκεφτώ;
Ο πόνος ανέβαινε σα κόμπος στο λαιμό μου και το μόνο που ήθελα ήταν να τσηρίξω.

Το πρωί ο Αχιλλέας δεν ήταν πουθενά.

Πιθανόν είχε κοιμηθεί στη λέσχη.

Δε ξέρω καν αν ήμουν θυμωμένη μαζί του.
Δεν ένιωθα τίποτα.
Μόνο η καρδιά μου απλά πονούσε.
Που δεν ήταν εδώ .
Που τον είχα διώξει.
Που δε μπορούσα να του πω την αλήθεια
Όλο το σοκ, με εμένα να χάνω τον έλεγχο Να διαχειρίζομαι τη κατάσταση εντελώς με το λάθος τρόπο.

Όλα είχαν μπερδευτεί στο μυαλό μου χωρίς συνοχή.

Είχαμε ένα καβγά που απλά θα ξεμπέρδευε αν μηλούσαμε στα ίσια.

Αλλά οι ραγισμένοι άνθρωποι δε φέρονται λογικά ,μέχρι να είναι αργά
Γιατί όλα είναι στην υπερβολή.

Ήθελα να πάω να τον βρω.
Ήταν λάθος του, που μου πήρε το κινητό.
Αλλά κατανοούσαν το το φόβο του .
Άλλωστε που να ήξερε .
Και ο πατέρας μου λειτούργησε αυρθόρμητα όπως κάθε γονιός που θεωρούσε ότι το παιδί του βρισκόταν σε κίνδυνο.

Ο Ορφέας με το Γαβριήλ έλειπαν και αυτοί .

Τα παιδιά ήταν στο σαλόνι μαζί και ο Πέτρος .

Προσπαθούσαν να με κάνουν να ξεχαστω.
Μαγυρέυαμε.
Βλαπομε ταινίες.
Παίζαμε με τον Παναγιωτάκη επιτραπέζια.
Έπειτα μαθαίναμε κόλπα στο Σπίθα.

Κανείς δεν μου ανέφερε τίποτα.

Έψαχνα συνέχεια ένα μήνυμα του στο κινητό .
Έστω ένα ξέσπασμα
Αλλά τίποτα.

Όταν ήρθε η ώρα να φύγω για τη Διαλογή η Ξένια με αγκάλιασε σφιχτά.

Ο Πέτρος ήξερε πως θα πήγαινα στο γιατρό.

Όλοι μηλούσαμε με τη σιωπή.

Τα είχαν ακούσει όλα χτες πίσω από τη πόρτα.

Αλλά ήταν όλα τόσο χάλια που αν τολμούσαμε να τα επαναφέρουμε όλα θα κατέρρεεαν.

Χάιδεψα το γεμάτο πληγές πρόσωπο της.
Ραγισμένη άνθρωποι με ραγισμένα ζωές.