Στάχτες και βροχή

Κεφάλαιο 8ο

Τότε .
Ηρώ,15 ετών.

Η έννοια της αδελφής ψυχής , ισούται με το άλλο σου μισό.

Τον άνθρωπο που θα ζήσεις τη ζωή σου για πάντα.

Για μένα η έννοια αυτή καθρευτιζόταν στα μάτια μιας κοκκινομάλλας και ενός παλαβού ροκά που ισορροπούσε αυτή τη στιγμή στην άκρη του πέτρινου υψώματος .

Στο σημείο που είχαμε κάτσει εδώ στα κάστρα.

Η φιλία, είναι ένα περίεργο πράγμα.

Ο δεσμός που δημιουργείται αν είναι πραγματικός, κλειδώνει μέσα σου για πάντα.

Έτσι είμασταν και εμείς.

Εγώ ,η Ξένια και ο Μάρκος.

Αχώριστοι.

Όταν ήρθαν στη ζωή μου , ακριβώς λίγο μετά αφότου η θεία μου η Λία αποφάσισε να φύγει στην Αμερική, παίρνοντας και τα ξαδέρφια μου μαζί.

Ένας θείος της ,της είχε προτείνει δουλειά και στο θείο μου ,οπότε αποφάσισαν να μεταναστεύσουν.

Ένα κομμάτι μου είχε φύγει μαζί τους.

Γιατί μέχρι τότε ήταν το αποκούμπι μου.

Τώρα απλά τους βλεπώ στη κάμερα σχεδόν κάθε μέρα.

Το κενό όμως παρόλο που δεν έκλεισε , αντικαταστάθηκε ως ένα σημείο από τα πιο αγαπημένα μου πρόσωπα στο κόσμο.

<<Έλα βρε Ηρώ ,δε θα το μάθει ,θα πεις ότι θα κοιμηθείς στη Ξένια,>>εδώ και ώρα προσπαθούσε ο Μάρκος, να με πείσει, να πάμε σε ένα πάρτι και πως δε θα το μάθαινε ο Αχιλλέας.

Δουλευόμαστε και  αναμεταξύ μας.

Δεν υπήρχε περίπτωση να μη πάρει χαμπάρι τίποτα.

<<Έλα Ξένια ,πες της τίποτα,>>κοίταξε τη Ξένια με κουταβίσια μάτια ,η οποία δεν έδινε σημασία σε αυτά που έλεγε, απορροφημένη στο κινητό της.

<<Γη καλεί Ξένια, γιούχου,>>της φώναξε χτυπόντας τα δάχτυλα του μπροστά της.

<<Ε,τι;>>

Τινάχτηκε εκείνη απορρημένη.

<<Α, καλά,>>της κούνησε το χέρι.

<<Τι έλεγα;Α, ναι.Έλα θα περάσουμε τέλεια.Θα χορέψουμε ,θα πιούμε,θα χτυπήσουμε κανένα γκομενάκι,>>μου έκλεισε στο μάτι κάνοντας χορευτικές κινήσεις.

<<Είμαστε νέοι,και δεν μας σταματάει ΚΑΝΕΙΙΙΣ>>.

Φώναξε δυνατά γυρισμένος προς τη θέα της πόλης , με απλωμένα τα χέρια.