Στάχτες και βροχή

Κεφάλαιο 5ο

Τώρα.
Ηρώ, 17 ετών.

Όταν δύο αρπακτικά βρίσκονται στο ίδιο μέρος, κυνηγόντας το ίδιο θήραμα, η καταστροφή είναι αναπόφευκτη.

Τα βλέμματα συναντιούνται ,το σώμα παίρνει στάση επίθεσης και ο χρόνος μετρά αντίστροφα.

Πάρε αυτό,ένα τραπέζι με φαγητό, βάλε τη μάνα μου ,τον Αχιλλέα και εμένα στη μέση ,το ίδιο ακριβώς σκηνικό.

Είχε περάσει περίπου μία ώρα από όταν είχα αποχαιρετήσει τον Μάρκο στην εξώπορτα.

Με τον Αχιλλέα να εμφανίζεται μετά από πέντε λεπτά,στη στροφή, πάνω στη μηχανή του.

Η όψη του επιβλητική όπως πάντα.

Καθώς τον έβλεπα να κατεβαίνει από τη μηχανή ,θα ορκιζόμουν ότι ήταν ακόμα πιο όμορφος από τη τελευταία φορά που τον είδα.

Κάτω από το κράνος, καθώς το έβγαζε ξεπρόβαλλαν τα κάστανα σκούρα μαλλιά του και τα μάτια του φαινόντουσαν στο φως του ήλιου σχεδόν χρυσαφί από ανοιχτό καφέ που ήταν.

Το σκισμένο μαύρο τζιν του, να διαγραφεί το σώμα του και αυτό το κολασμένο ....

Ηρώ μαζέψου.

Τα χέρια του ξεπρόβαλλαν ,από το δερμάτινο μπουφάν, γεμάτο τατουάζ και δαχτυλίδια.

Το σώμα του επίσης ήταν γεμάτο αλλά το μόνο που έβλεπες ήταν λίγο να διαγράφονται κάτω από την άσπρη μπλούζα του και την η αλυσίδα του με το ασημένιο φίδι που φορούσε.

Το να γλυκό κοιτάζεις τον άνθρωπο που υποτίθεται θα έπρεπε να βλέπεις σαν αδερφό το λες, τρέλα.

Το να γλυκό κοιτάζεις τον άνθρωπο που σου κάνει τη ζωή πατίνι, το λες παράνοια.

Τα βλέμματα μας συναντήθηκαν και ένα χαμόγελο έσκασε στα χείλη του.

Κάτι όμως ήταν περίεργο πάνω του.

Πάντοτε ήταν κυκλοθυμικός ,έκρυβε πολλά.

Δε μιλούσε ποτέ για τίποτα

Πάντα αντιλαμβανόμουνα όμως ,ό,τι κάτι είχε .

Τουλάχιστον όταν είμασταν στα καλά μας .

Άρχισε να κατευθύνεται προς το μέρος μου και με διαπέρασε μια ανατριχίλα.

Σίγουρα κάτι πήγαινε λάθος

Το βλέμμα του ,η στάση ,ήταν όλα διαφορετικά .

<<Νόμιζα πως θα γυρνούσες τον άλλο μήνα,>>του είπα καθώς αυτός με μια γρήγορη κίνηση με σήκωσε στην αγκαλιά του .