Στάχτες και βροχή

Κεφάλαιο 27ο

Τώρα.
Ηρώ,18 ετών.

Τρεις μέρες.

Τρεις μέρες και εγώ βυθίζομαι.
Μέσα στο μυαλό μου, που είναι μουδιασμένο.
Η θάλασσα είναι βαθιά.
Με τα κύματα ,νασκάνε στα βράχια του .
Ενώ εγώ προσπαθώ να βγω στην επιφάνεια.
Δε θέλω .
Θέλω να μείνω εδώ.

Πρέπει να φας.
7
Δε χρειάζομαι φαγητό.

Πρέπει να σηκωθείς από το κρεβάτι.

Μπορώ να μείνω εδώ για πάντα;

Πρέπει να κάνεις μπάνιο.

Ποιος νοιάζεται
Το νερό δε ξεπλένει τη λάσπη που με τραβάει προς τα κάτω.

Μηχανικά όλα.
Τόσες μέρες σα ρομπότ.

Τα πακέτα με τα ρούχα, που έπρεπε να φορέσω έφτασαν δύο φορές.

Σα ρομπότ ντύθηκα .
Το ίδιο ακριβώς ήμουν,όταν μπήκα στο αμάξι που ήρθε να με πάρει.

Ευχόμουν να ήταν ο Άγης μέσα να με έβγαζε από το μαρτύριο μου.

Βαρετά δείπνα στα σπίτια των αγοραστών.
Παρέα σε αθλητικές δραστηριότητες.
Να μη δίνω σημασία σε ότι λένε.
Ούτε τα άγγιγμα τους δεν με έκαναν να νιώθω τίποτα παρά κενό.

Ούτε η αηδία δεν ήθελε να εμφανιστεί πλέον.

Δεν είναι ειρωνικό όλο αυτό;
Νόμιζα πως συνέβαινε μόνο σε βιβλία .

Που όλα πάνε τέλεια.
Μπένουν σε μια σειρά μετά από τη καταστροφή.
Αλλά δυστυχώς έχεις άλλες εκατό σελίδες για να το τελειώσεις
Και αναθεματίζεις το συγγραφέα.

Ο πατέρας μου ήταν στο νοσοκομείο.
Δεν μπορούσα να σκεφτώ τι είχε συμβεί.
Με τι πανικοβλήθηκε τόσο και φτάσαμε σε αυτό το σημείο, να φερθεί απερίσκεπτα.

Τι έκανε ;
Που πήγε;

Θα γίνει καλά.
Το πιστεύω.
Πρέπει.
Η επίδειξη ισχύος του Γιάννη ήταν το τελικό χτύπημα .
Ήταν πιο επικίνδυνος από ότι περίμενα.

Η αλλαγή του η ξαφνική ,με φόβησε.
Δε σάλταρε ποτέ έτσι.
Ήταν αυστηρός μεν.
Τημωρούσε με άλλους τρόπους.
Ψυχολογικούς.
Πέρα όμως από το να με φιλάει και να με αγγίζει δεν έφτανε στο σημείο να γίνει βίαιος.

Είμαι τόσο αφελής.
Έπρεπε να το φανταστώ .
Τι περίμενα,ότι δε θα είχε αυτή την πλευρά;
Είναι αρρωστος.

Το πιο περίεργο από όλα ήταν όχι ότι νευρίασε μαθαίνοντας για τον Αχιλλέα.
Αλλά πώς το πρόσωπο του σκοτείνιασε.