Saklı Duygular | vegaspete | boyxboy

46. şeytana kavuşmak.

kavuşsunlar artık bari :) çok acı çektiler bence anladık. eğer pete kısmı hafif kaldıysa yazarım birkaç dram daha ama..

iyi okumalar

*

46. şeytana kavuşmak.

10 ay sonra.

sonunda aylardır kaldığım yerden ayrılırken içimde korku, heyecan ve hiç eksilmeyen bir şekilde özlem vardı. ona, kalbimi bıraktığım yere gidiyordum, evime geri dönüyordum ama bir yandan bıraktıklarımı aynı bulamama korkusunu taşıyordum. ya vegas bana çok kırgınsa..

açıkçası ondan af dilemeyecektim çünkü sonunda bunu yapmak zorunda olduğum gerçeğini kabullenmiştim. birbirimize hatalar yapmayı vegas başlatmıştı, ben ise ona sadece karşılık vermiştim. ilk yanlışı ben yapmamıştım. onun yaptıklarını sineye çekmemek ise onu sevmediğim anlamına gelmiyordu. herkesin bir karakteri vardı ve ben onun bana yaptıklarını ödetmezsem içten içe hiçbir zaman onu affedemezdim bunu biliyordum. şimdi her şeyi sıfırlamışken bu gerçeği vegas'ın da kabul etmesini ummaktan başka çarem yoktu. eğer aşkı her şeye baskın gelirse zaten isteyebileceğim başka hiçbir şey yoktu. o andan sonra ikimiz arasında sadece aşk kalacaktı. ne öfke ne kin ne intikam. sadece aşk.

eski pete'i yeni pete ile barıştırmak ve ardından kendimi onarmak oldukça zor olmuştu ancak yarayı açan yarayı kapamaya da yardımcı olmuştu. bu süre zarfında tedavi görürken beni en çok motive eden onu tekrar görecek olmanın umuduydu. bu ise süreci oldukça ilerletmişti.

eve yaklaşırken adımlarımın yavaşlamasına engel olamıyordum. vegas beni görünce ne tepki verecekti acaba? ya bu süre zarfında vegas ne yapmıştı? bu ve daha bir sürü soru beynimi küçük küçük kemirirken en büyük soru hep aynıydı. vegas beni hala seviyor muydu? bir yanım bir an önce belirsizliği ortadan kaldırmak için ona koşmak isterken bir yanım eğer korktuğum gibi olursa yaşayacağım hayal kırıklığını kaldıramamaktan korkuyordu.

nihayet sonu, evimize çıkan yola girdiğimde kafamdaki her şey susmuştu. sadece kalbimin ona yaklaştığımı hissetmesi ile vuruşları artmış ve ellerim bağlı olduğu ellere kavuşacağını hissetmiş gibi titremeye başlamıştı. ve yolun sonuna gelip karşıma dikilen eve baktığımda bütün duygular silinip yerini yalnızca mutluluğa terk etmişti. bu ev, benim hapishanem, nasıl yuvam olabilmişti. ve ben nasıl uzun bir ayrı kalıştan sonra eve geri dönmüş gibi hissedebiliyordum.

derin bir nefes alıp elimi zile uzatacağım sıra arkamda duyduğum ses hareketimi dondurmuştu. gözlerim dolarken dudaklarım kendiliğinden kıvrıldı. nihayet yuvamıza geldiğimi anlamıştım.