Στάχτες και βροχή

Κεφάλαιο 42ο

Τώρα
Ηρώ,18 ετών.

Δε κοιμηθήκαμε όλη τη νύχτα.
Κάποια στιγμή με πήρε ο ύπνος στο καναπέ πάνω στην γόνατα του Αχιλλέα.

Το πρωί ξύπνησα στο κρεβάτι μου.

Η Εύα ήταν όλο το βράδυ στο δωμάτιο του Ορφέα.
Τα συμπτώματα ενός στερητικού συνδρόμου είναι ύπουλα.
Αν και ρυθμίζει τη δόση του σιγά σιγά ώστε να επανέλθει ομαλά στη κανονικότητα θέλει ακόμα πολύ χρόνο να συνηθίσει το σώμα του .
Και με τη ψυχή τι γίνεται πότε συνηθίζει και εκείνη;
Μεθαδόνη ελάχιστη κάθε φορά.

Εγώ δεν είχα τολμήσει να μπω στο δωμάτιο του ακόμα.
Τη στιγμή που τον είδα να ξίνεται ασύστολα στο λαιμό ,όλες οι εικόνες του πάνω σε εκείνο το κρεβάτι ανακατεύτηκαν και ένα κύμα δυσφορίας με έπνιξε.

Είδα τα σημάδια ,αν και τώρα θα ήθελα να μη το είχα κάνει.

Ήταν το αγόρι με τα ξανθιά μαλλιά και τα ανοιχτόχρωμα μάτια.
Εκείνο που ουρλιάζε το όνομα μου.
Που μου έλεγς να τα αποθήσω όλα στην άκρη του μυαλού μου.

Αυτό ήταν που είχε κάνει και εκείνος;
Τα έκλεισε ολα μέσα του;
Γιατί δε μου είπε τίποτα από την αρχή.

Είχε εξαφανιστεί για μέρες .
Δεν τον έβρισκαν πουθενά.
Ο Αχιλλέας μας είπε τι συνέβη στο σπίτι του και για τη μητέρα του.
Αυτό το βάρος είχε προσθέθεινεπιολεον μέσα σε όλα τα άλλα
Ήξερα όμως πως δεν επρόκειτο να τον άφηναν έτσι.

<<Είπες πως ήταν τέσσερις;>>
Με ρώτησε η Εύα.

<<Ναι.>>

<<Ο ένας ήταν ο πατέρας του σίγουρα.Για τους άλλους θυμάσαι τίποτα;>>

Ο πρωινός καφές έκαιγε το στόμα μου .
Γαλλικός με τρεις κουταλιές ζάχαρη.
Ήταν η παρηγοριά μου αν και καλοκαίρι.
Ήθελα απλά να νιώθω το υγρό να καίει στο λαιμό μου και τη ζάχαρη να σκάει στο στόμα μου ώστε να νιώθω ζωντανή και όχι μουδιασμένη.

Ξένια και Γαβριήλ στο σαλόνι αμήλιτοι.
Ο Σπίθας στην αγκαλιά της.

<<Δε μπορώ να θυμηθώ κάτι για τους υπόλοιπους ή ποιοι είναι.Τον μόνο που αναγνώρισα πρόσφατα κιόλας είναι ο Δήμαρχος.>>
Είπα και ήπια μια γουλιά από το καφέ μου διστακτικά.

<<Τι;>>

Αναφώνησε ο Αχιλλέας και όλοι γύρισαν και μας κοίταξαν.
<<Χριστέ μου,μου κάνεις πλάκα τώρα.>>

Κούνησα αρνητικά το κεφάλι μου.

<<Τον κακόποι...και εκείνοι;>>