အမြောက်စာခံအတုအယောင်သခင်လေးကပြန်လည်မွေးဖွားပြီးတဲ့နောက်မှာထိတ်လန့်သွားရပြီ

Chapter - 35.2

Unicode

မားမား
_______

"Happy Birthday!"

အခန်းထဲမှာ ဂုဏ်ပြုသံတွေနဲ့ ဆူညံသွားတော့တယ်။

ကျန်ရှင်းဆွေ့မျက်လုံးဖွင့်ကြည့်လိုက်တော့ ဝမ်းရှန်းကောရော နင်ဇယ်ရောနှစ်ယောက်လုံး အဲ့ဒီမှာရပ်နေကြတယ်။ ရှန်ရှင်းချန်ကနောက်မှာရပ်နေပြီး သုံးယောက်လုံးကပြုံးရယ်နေကြတယ်။ လက်ထဲမှာလည်းမီးရှူးမီးပန်းလေးတွေကိုင်ထားတုန်းပဲ။

"မင်း...မင်းတို့..." ကျန်ရှင်းဆွေ့ ချက်ချင်းမတုံ့ပြန်နိုင်လေဘူး။ စကားပြောတဲ့အချိန်မှာ ထစ်တောင်ထစ်နေလိုက်သေးတယ် "မင်းတို့ဒါက?"

ရှန်ရှင်းချန်က နှာခေါင်းလေးပွတ်လိုက်ကာ ချောမောနေပုံဖမ်းပြီး "မတွေ့ဘူးလား မင်းအတွက်မွေးနေ့လုပ်ပေးတာလေ ဒီနေ့ကမင်းမွေးနေ့မဟုတ်လား?"

ကျန်ရှင်းဆွေ့စကားပြောချင်တယ်။ သူတို့ဘယ်လိုသိတာလဲဆိုတာမေးချင်တယ်။ သူဘယ်လိုခိုးထွက်လာတာလဲဆိုတာ မေးချင်တယ်။ ဘယ်ကမီးရှူးမီးပန်းတွေလဲလို့ မေးချင်တယ်။ စကားလုံးတွေများပြားလွန်းပြီး နောက်ဆုံးဘာကိုအရင်ပြောသင့်မှန်း မသိတော့ဘူး။ သူတုံ့ဆိုင်းသွားပေမဲ့ ဘာစကားမှထွက်မလာနိုင်ဘဲ မျက်လုံးတွေပဲနီရဲလာခဲ့ရတယ်။

ရှန်ရှင်းချန်ကအလျင်အမြန်ပဲ "အိုက်ရိုးအိုက်ရိုး ကောကိုကျေးဇူးတင်စရာမလိုပါဘူး ကောကဒီတိုင်းပြောပေးရုံပါ မင်းလုံးဝခန္ဓာကိုယ်ကိုသုံးပြီး ကတိမပေးရဘူးနော် ငါကမင်းကို ညီလေးလိုပဲမြင်တာ"

".........."

ကျန်ရှင်းဆွေ့မျက်ရည်လေးတွေဝဲပြီး ရယ်လိုက်မိတယ်။

ဘာလို့ဒီကောင်လေးက လေထုကိုတစ်စက္ကန့်အတွင်း ချိုးဖျက်နိုင်စွမ်းရှိနေရတာလဲ?

နင်ဇယ်က ကျန်ရှင်းဆွေ့ကိုအထဲခေါ်တယ် "အထဲကိုလာ"

ကျန်ရှင်းဆွေ့လည်း သူနဲ့အတူတူအရှေ့ဆက်သွားလိုက်တယ်။ ဖဲကြိုးလေးတွေနောက်မှာ စားပွဲတစ်လုံးကိုတွေ့လိုက်ရတယ်။ စားပွဲပေါ်မှာအကြော်ပန်းကန်တွေတွေ့လိုက်ရတယ်။ ကြည့်ရတာနည်းနည်းတော့ ထူးဆန်းနေလေတယ်။ ဥပမာ အားလူးကြော်တို့၊ တို့ဖူးနဲ့ဂေါ်ဖီနဲ့တို့ ပြီးတော့ ဟင်းချိုရည်။ အမျိုးမျိုးသောဟင်းတွေ အတူတူရောလိုက်တော့ ကြည့်ရတာတစ်မျိုးဖြစ်နေတော့တယ်။