အမြောက်စာခံအတုအယောင်သခင်လေးကပြန်လည်မွေးဖွားပြီးတဲ့နောက်မှာထိတ်လန့်သွားရပြီ

Chapter - 56.1

Unicode

မားမား ကျွန်တော်ပါ
___________________

ရှန်ရှင်းဆွေ့ရဲ့မျက်ဝန်းတွေက အပြစ်ကင်းစင်နေကာသံသယအချို့နဲ့ ဖုကျင်းရှောင်းကို ကြည့်လိုက်တယ်။

ဖုကျင်းရှောင်း ဒီမျက်ဝန်းတွေနဲ့ဆုံလိုက်ရချိန်မှာ စိတ်ထဲကူရာမဲ့စွာနဲ့သက်ပြင်းချလိုက်မိတယ်။ နောက်ဆုံး သူမျက်နှာကိုသုတ်ပေးလိုက်တယ်။ သူ့ရဲ့လေသံက အပြစ်တင်သံနည်းနည်းပါနေတယ်ဆိုပေမဲ့ တကယ်တမ်းတော့ အလိုလိုက်မှုပိုများနေတာဖြစ်တယ် "အသက်ဘယ်လောက်တောင်ရှိပြီလဲ ထစ်ခနဲရှိငိုနေတာ ကလေးမလေးကျနေတာပဲ ဖန်တွေဆီကအရယ်ခံရမှာမကြောက်ဘူးလား"

ရှန်ရှင်းဆွေ့အစကတည်းက ရှက်နေခဲ့တာဖြစ်တယ်။ သူဒီလိုပြောတာကြားတော့ ရှက်ရမ်းရမ်းပြီးပြန်ပြောလာတယ် "မဟုတ်ပါဘူးနော် ကျွန်တော်ကထစ်ခနဲရှိငိုတာမဟုတ်ပါဘူး ကျွန်တော်ကဟိုဟာကြောင့်...."

ဖုကျင်းရှောင်း မထင်မှတ်ထားစွာပဲ မျက်ခုံးပင့်လိုက်မိတယ် "ဘယ်ဟာကြောင့်လဲ?"

ရှန်ရှင်းဆွေ့ရဲ့ခေါင်းလေးငုံ့သွားပြီး သူ့လက်ထဲကစာရင်းစာအုပ်ကိုပဲ အာရုံလွှဲဖို့ကြိုးစားနေခဲ့တယ်။ ဒါပေမဲ့ ဘေးနားကလူရဲ့စူးရှတဲ့အကြည့်တွေအောက်မှာ နောက်ဆုံးတော့အသံတိုးတိုးနဲ့ "ဘာကြောင့်လဲဆိုတော့ လောင်ရှီးအရမ်းပင်ပန်းခဲ့ရတာပဲဆိုပြီးတွေးမိသွားလို့ အဲ့တာကြောင့်..."

ပြောရင်းပြောရင်းနဲ့ ရှက်လာလို့ဖြစ်နိုင်တယ်။ အသံလေးကပိုပိုတိုးညှင်းသွားပြီး နောက်ဆုံးမကြားရတော့တဲ့အထိ ဖြစ်သွားတော့တယ်။

ဖုကျင်းရှောင်း မျက်စိရှေ့ကရိုးသားတဲ့ကလေးကိုကြည့်နေရင်း ဖွဖွရယ်လိုက်ကာ "အဲ့တာကြောင့် ကိုယ့်ကိုသနားနေတာပေါ့?"

ဖုကျင်းရှောင်း သူ့အစားပြောပေးလာခဲ့တယ်။

ရှန်ရှင်းဆွေ့သူ့ရဲ့အတွေးတွေပေါ်သွားပြီလို့ခံစားလိုက်ရတယ်။ ဒါပေမဲ့နားလည်ပေးခြင်းခံလိုက်ရတာကြောင့် အရမ်းပျော်ရွှင်နေမိတယ်။ ဒါကြောင့် သူခေါင်းဖွဖွညိတ်လိုက်လေတယ်။