The maze runner imagine/preference

Minho imagine part 2

(Y/N) P.O.V

Ik hoor de hele tijd Minho. Volgens mij komt hij wel 3 x per dag. Ik weet wanneer het ochtend is en wanneer het s 'avond is. Hij zegt elke keer. goeie morgen of welterusten. Ik weet niet waar ik ben. En als nog alles goed komt. Maar ik hoop dat ik Minho nog eens kan zien. Niet alleen zijn stem kan horen. Maar ook kan zien en knuffelen. Het fijne gevoel van samen zijn. Dat ik hem in zijn ogen kan aan kijken en kan zeggen ik hou van je. 

Minho P.O.V

"Minho we gaan vandaag de monitor uit zetten. Het heeft lang genoeg geduurd. Je mag afscheid nemen." "Wat?! je kan de monitor niet zo maar uit zetten!" "Minho we hebben alles gedaan wat we konden." "Niet waar! Jullie hebben haar alleen aan de monitor gelegd en een paar voedings slangetjes. Meer hebben jullie niet gedaan! Niemand behalve ik kom daar. Dus vertel me niet dat jullie alles gedaan hebben wat jullie konden want dat is gewoon een klunk verhaal." De andere gladers kwamen langs me staan. "Minho we hebben geen keus. vanavond gaat dat ding uit." Thomas legde een hand op mijn schouder. "Jullie zijn zo harteloos." Ik liep van ze weg. Tranen rende over mijn wangen heen. Voorzichtig liep ik haar kamer in. "Hey." Ik ging langs haar bed zitten en pakte haar hand vast. "Ik heb slecht nieuws. Ze willen vanavond je monitor uitzetten. Je krijgt geen eten meer, Ze geven geen zuurstof meer. En je moet het krijgen want je kan het niet alleen. (Y/N) ik hou van je. En ik laat dit niet gebeuren ook al moet je je hele leven aan dit ding." Ik begon ineens hard op de huilen. "Ik hou.... zo veel..... van je." Ik kneep zachtjes in haar hand. Met mijn andere hand veegde ik mijn tranen weg. "als je me hoort. Knijp in mijn hand." Er gebeurde niks. "Ik weet dat je me hoort. Je moet het proberen. Voor ons. Voor onze toekomst. Ik wil dat je gelukkig bent. Met of zonder mij maar ik laat je niet zo dood gaan." Ik voelde iets bewegen in mijn hand. "Oh My Klunk. (Y/N) Als jij dat was doe het nog eens." Ineens voelde ik haar wijsvinger bewegen. Gelijk gaf ik haar een kus. "Kom op. Je kunt het doe het nog eens." Deze keer gebeurde er niks. "Je kan het (Y/N) Ik heb altijd in je vertrouwd." Ineens kneep ze me voorzichtig. Gelijk sprong ik op van blijdschap. "Ik ben zo terug." Ik rende de kamer uit. "Jongens! Ze kneep in mijn hand!" Ik rende de zaal in. Iedereen keek me aan. "Serieus?" "100 procent." "Minho je verbeeld je dat." "Niet waar ik kan het bewijzen." We liepen naar haar kamer toe. Gelijk ging ik langs haar zitten en hield haar hand vast. "ben er weer." Iedereen keek me raar aan. "Kleine vechter van me. Zou je het nog eens willen doen? In mijn hand knijpen." We wachtte allemaal af. Niks er gebeurde niks. "Alsjeblieft?" Nog steeds niks. "Minho... het spijt me het was gewoon een verbeelding." "Niet waar! het was echt." "Minho we hebben hier geen tijd voor. Ze wordt niet wakker en zal ook niet meer gebeuren. En trouwens jullie moeten je klaar maken. Volgende fase." "Ik ga me nergens klaar voor maken. ik blijf hier bij (Y/N). want ik hou van haar. Als zij dood gaat dan ga ik met haar mee. We hebben het elkaar beloofd." "Minho, Je moet door. Je vrienden hebben je nodig en wij." "Ik geen vrienden. Ik heb allen Familie. En familie begrijpt je gevoelens. En jullie zijn mij nu iets verschuldigd. Je laat die klunk Monitor aan. Anders verliezen jullie ons beide." Ze keken me allemaal aan. De meeste knikte. Andere keken naar de grond met tranen in hun ogen. "Dus het is aan jou Ratman." Hij krabde achter in zijn nek.  "Minho?" Een zachte stem van langs me.( Y/N) hield haar hand naar me uitgestoken. Haar ogen waren een beetje open. Ik voelde tranen over mijn wangen geleiden. "(Y/N)!" Ik trok haar in een knuffel. "Ik heb je zo gemist." "Ik jou ook." "Ik hou van je. Ik hou heel veel van." "Ik hou ook van jou Minho." We keken elkaar aan. Haar mooie (je oogkleur) keken me aan. "Je bent onze afspraak niet vergeten." "Tuurlijk niet." Ik hield haar gezicht vast. "Ik heb je zoveel gemist." Ik gaf haar een kus op haar voorhoofd. "Ik blijf altijd bij je. Zoals ik gezegd heb." Ze begon te huilen. "Wat is er? Zei ik iets verkeerds?" "Nee. Ik kan weer normaal ademen." Ik begon als een klein kind te glimlachen. "serieus?" Ze knikte. Gelijk trok ik haar weer in een knuffel. "Ik ben zo blij." "Ik ook Minho. ik ook." We trokken voorzichtig terug. Ik keek naar Ratman. "We hebben veel meer  gedaan dan je denkt Minho." "Wat?" "We hebben haar vanmorgen medicatie gegeven. Daar zou ze wakker van moeten worden. Dit was een klein voorproefje op fase 2." Ik keek heel verbaast. Niet alleen in maar ook de rest van de gladers. "Nou wij laten jullie alleen. Jullie moet veel met elkaar bespreken. Tot morgen." Ratman liep naar buiten toe. "(Y/N) fijn dat je er weer bent." "Ja we  waren echt bezorgt." "Minho zal je wel verzorgen." "Ik laat jullie wel met rust." "Ja wij ook." De andere liepen naar buiten toe. "dus? mag ik langs je komen liggen. Ik heb je teveel gemist." "Graag. Ik heb jou ook gemist." Ik ging voorzichtig langs haar liggen. Ze kroop dichter naar me toe en legde haar hoofd op mijn borst. Ik streelde haar boven arm. "Hoe zijn we eigenlijk ontsnapt?" "Oh ja. nou ik zal het je vertellen. Ik en Thomas gingen dus die dag terug......."

--------------------------

dit was part 2. Ik zal zo snel mogelijk jullie gevraagde imagines online zetten.

xx