Chateau de Deschaneau

~~twenty~~

نگاه سرگردان دلانو را که دید به سمتش جهید

دستی به سر و گلوی پسرکش کشید و در حالیکه سعی میکرد اشکش را کنترل کنه و بچه را نترساند، زمزمه کرد: از خواب بیدار شدی شیرینکم

دلانو با دیدن جونگکوک بغض کرد و خودش را بغلش پرت کرد

دلانو کوچولو خیلی اتفاقی که افتاده بود را به یاد نداشت فقط چهره ی هنری عصبانی و ایوان مهربان را یادش بود و بیشتر از آنها درد وحشتناکی که سراغش آمده و برای اولین بار مجبور شده بود بدون جونگکوک از پسش بربیاد

پس الان نوبت این بود خودش را برای پدرش لوس کند!

جونگکوک محکم دلانو کوچولویش را به اغوش کشید و چندبار روی سر و گردنش را بوسه زد و بخاطر تک تک قطره اشک های عزیز کرده اش لعنتی به شتودشانو و اعضای خانواده اش فرستاد

.
.

در حالیکه بدنش از خشم میلرزید، برای بار چهارم تمام اتاق ها و سوراخ سنبه های عمارت و زیرزمین و فضاهای اطرافش را گشت اما هیچ اثری از جونگکوک و پسرش نبود!

فکر اینکه هنری یا ژان یا بقیه زودتر از خودش پیدایشان کنند و بلایی به سرشان بیاورند مثل خوره مغزش را میخورد و از درون در حال نابود کردنش بود

با ناامیدی در گلخونه را بهم کوبید و به طرف عمارت رفت، باید انزو را مجبور میکرد مکان آنها را هر چه سریعتر پیدا کند

.
.

هنری: اگه دروغ نگه چی؟

ژان: دروغه همه چی زیر سر خودشه محاله اون ندونه اون دوتا کجان

هنری که از پنجره ی اتاق در حال نگاه کردن به تهیونگِ آشفته حالی بود که مدام به اطراف سر میزد، به ژان نگاه کرد و گفت: اگه از قبل هماهنگ نکرده باشن محاله بدونه، اونروز تهیونگ از جلو چشممون تکون نخورد!

ژان شانه ای بالا انداخت و همانطور که دستش را نوازش وار به سر و روی آدریان میکشید به پسر بزرگش، ایوان نگاه کرد

ایوان کوچولو فارغ از دل نگرانی های پدرهایش، در حال نقاشی کردن تصویری از خودش و آدریان و دلانو در حین بازی بود، که یک مرتبه قطره های خون از بینیش روی کاغذ ریخته شد

پسربچه با ترس صدا زد: مامااان

جیمین به سمت پسرش جهشی کرد و او را در بغل گرفت و متوجه پیشانی داغ و صورت خونی اش شد و با نگرانی به همسرش نگاه کرد و پسرش همان موقع در بغلش بیهوش شد

و در همین لحظه صدای جیغ زنانه ای در گوشه ی دیگر عمارت بلند شد

.
.

هوسوک که از نگرانی و خشم به خودش میلرزید، عصبی غرید: وی اینا محض رضای خدا دو دقیقه جیغ نزن بفهمم باید چیکار کنیم