Chateau de Deschaneau

~~thirty_nine~~

نگاهی به همسرش انداخت و در دل اقرار کرد که برای دیدن چهره اش دلتنگ بوده و حسرت میخورده

یونگی: خوبی؟

جیمین: میخوای اینجا بمونی؟

یونگی: منظورت چیه؟

جیمین: اینجا.. تو این اتاق؟

یونگی: اینجا اتاق ما دوتا نیست؟

جیمین: فعلا نمیخوام ببخشمت پس یا جای تو اینجاست یا جای من

یونگی به سمت همسرش رفت و قصد کرد تا دستانش را بگیرد: جیمین

اما جیمین دستهایش را پشت بدنش قایم کرد

و در همان حالت که بدنهایشان بندانگشتی بیشتر با هم فاصله نداشتند، به چهره ی گرفته ی همسرش و غمی که از چشمانش دیده میشد، نگاه کرد و با صدای لرزونی گفت: فعلا آماده نیستم ببخشمت

یونگی بی تردید جلوتر رفت و بدن هایشان را به هم چسباند

دستهایش را روی کمر جیمین گذاشت و بدون هیچ عجله ای آنها را بالا برد

آرام آرام انحنای بدنی که بیش از یک ماه از لمس کردنش محروم بود، را حس کرد و در نهایت یکی از دستانش را جایی بین گونه و گردن مرد و دست دیگرش را بین موهایش متوقف کرد

بعد همانطور که شستش را روی گونه ی نرم و لاغر شده ی همسرش میکشید، گفت: نمیشه تمومش کنی؟ دلم برات تنگ شده بدون بوسه هات حسی شبیه مرگ دارم

جیمین پلکهاش را چند ثانیه روی هم گذاشت و بعد با تمام شجاعتی که برایش باقی مانده بود، گفت: یاد اون روز که میفتم و دلم میخواد گردنتو بشکونم و وایسم بهوش بیایی و دوباره بشکونمش، به بدترین شکل ممکن تصورم و از اولین روزی که با هم بودیم خراب کردی و واقعا الان نمیتونم دور و ورم تحملت کنم

حرکت انگشتان یونگی متوقف شد و بعد از شنیدن آن حرف دستهایش را ناامیدانه پس کشید

جیمین با ناراحتی به سر مرد که پایین افتاده بود نگاه کرد و به اشکهایش اجازه ی سرازیر شدن داد

هیچوقت قلبش اجازه نمیداد همسرش را اینطور عذاب دهد و حالا حس میکرد خودش هم وسط جهنم گیر کرده است

ساق دستش را روی اشکهایش کشید و وقتی سر بلند کرد تا حرفی بزنه همسرش از آنجا غیب شده بود

آهی کشید و با قلبی که تیر میکشید روی تخت نشست و به اتاقی که بدون همسرش اصلا زیبا و دنج و دوستداشتنی بنظر نمیرسید، نگاه کرد

.
.

لوک: نویل

نویل: بله؟

لوک: میشه چند دقیقه من و سی سی و تنها بزاری؟

نویل به سیلوآن نگاه کرد و گفت: اخه منم میخواستم با سی سی تنها صحبت کنم

لوک خندید و گفت: خواهش میکنم بزار اول من انجامش بدم