ෆට්ට සීතලේ පිඹුරෙක් මාව වෙලාගෙන ඉන්න මොහොතක. ජනෙලයක්වත් තිබ්බා නම් පැනලා යනවා බ්ලැන්කට් එකක් පොරවන් නිදාගන්න. මට පෙන්නෙ මගෙ අසුබ කාලේ තමයි මුල්ම පාර නුවර එන්න පය තිබ්බේ. දකුණු කකුල නෙවෙද දන්නෙ නෑ පෙරමුණේ තිබ්බේ.
වෙනස්ම ෆීල්න් ගොඩක හිර වුන ගමනක් මේ. ලිං මැඩියෙක් ලිදෙන් එළියට ඇවිත් තමයි ජිවිතේ විදින්න ඕනේ කියලා අහලා තිබ්බට මගෙන් තමයි මම ඒක දැන ගත්තෙ. හැබැයි මේ ලිං මැඩියව එළියට ගත්තෙ ගං වතුරක් වෙච්ච එකනෙ ප්‍රශ්නේ.
මට ඇත්තටම සනා ගැන තියෙන්නෙ යාලුකමට එහා ගියපු අනුකම්පාවක් දැන්. වේවැල් පුටුවට අත විතරක් හිටිය නිදන් ඉන්නෙ අනික් අතෙන් මගෙ ඇග වටේට ලණුවක් වගෙ ඇදගෙන ඉන්නවා. පොඩ්ඩක් විතර කර්ල් කොණ්ඩේ මූණට වැටිලා. මම දූවිලි ගාපු ඒ මූණ ලගට මගෙ අත ගෙනිච්චාම මූ මරුවෙක්ට ගහනවා වගෙ. මූට මගෙ ඇගත් නොමිලේ අල්ලන්න දීපු මූගෙ වැරදිලා දාපු බිත්තරේ වගේ මූන මට අල්ලන්න බෑ.
"එහාට පලයන්..." මම ඌගෙ දඩාර අත් එහාට විසික් කරලා මම කියන්න යද්දි කොට්ටයක් නොතිබ්බ නිසාද කොහෙද මගෙ පපුවට ඔලුවත් තියාගත්තා කකුල් දෙකත් උඩට කරන් මගෙ උකුලට දාගත්තා. ඌ හරි බරි ගැහිලා නිදාගත්තා. ටෂි උඹ ළඟදීම ලොකු නඩුවක් කනවා මූ නිසා...
"ටූන... නැගිටින්න..."
"අනේ අප්පච්චි අද ගෙදර ඉන්නම්..."
"ටෂි... අපි උඩට යන්න ඕනේ..."
මගෙ ඇග නිකන් තලලා දාලා කන්න ලෑස්ති උගුරැස්සාවක් වගෙ රිදෙනවා. මම කොහෙද ඉන්නෙ කියලා මට මතක නෑ.. දෙපාරක් තුන් පාරක්ම කම්මුල් පාරවල් කෑව නිසාම මම නැගිට්ටේ කරන්න දෙයක් තවත් නැති නිසා.
"කොහෙද???"
ආ මේ ඉන්නෙ හාමු මහත්තයා මගෙ ඉස්සරහම. මූද මට ගැහුවේ එතකොට.
"උඹ මට ගැහුවද?"
"පිස්සුද ටූන මම ඔයාට ගහනවද එහෙම..."
"නෑ නෑ තමුසෙ මට ගැහුවා... මගෙ කම්මුල් තාම රිදෙනවා."
"ඔයාගෙ අප්පච්චි ගැහුවද කියන්න දන්නෙ නෑ ටූන... මම නම් අතක් වත් තිබ්බේ නෑ.."
