මට ඕනේ වුන මුකුත්ම වෙන්නෙ නැති ජිවිතයක් මේ. මට ඕනේ වුනේ නිදහසෙ හුස්ම ගන්න වුනත් මට ඒක කර ගන්න බැරි වුනා. මිනිස්සුන්ට බය මම දැන් ඇත්තටම මිනිස්සු අප්පිරිය කරන්න පටන් අරන්.
කොළඹ ඉදන් නුවර එද්දි පැහැදිලියෙන්ම අහස ඉදන්ම වෙනස් වෙනවා. එන්න එන්නම කාලගුණේ වෙනස් වෙනවා.
"රසල්..."
"කියන්න සර්..."
"මම ඩ්‍රයිව් කරන්නද?"
"සර් නිදාගන්න පොඩ්ඩක්..."
"නෑ නෑ මම දැන් කොළඹ ඉදන් නිදාගත්තා ඔයා පිටිපස්සට එන්න මම ඩ්‍රයිව් කරන්නම්. මේ පැත්තෙ මම ඇස් වහගෙන ඩ්‍රයිව් කරන්න දන්නවා."
"එත්... ලක් රූ සර් මට බනිවි සර්ව මහන්සි කරවලා."
මම මගෙ අතේ එල්ලිලා උරහිස්සට ඔලුව තියන් ඉන්න සතූ දිහා බැලුවා. එයාට මහන්සියටම නින්ද ගිහින්.
"එයා නිදි... ඔයා එන්න."
"මම නිදි නම් ඕනේම හොර වැඩක් කරනවද?"
"ඒක හොර වැඩක් නෙවේ.." අම්මට ඇහෙන්නෙ නැති වෙන්න මම කිව්වේ. නිකන් හොර පූසෙක් වගෙ..
"මොකො හොරෙන් කතා කරන්නෙ... නැන්දම්මාට ඇහෙයි කියලද?"
"තමුසෙව හදන්න බෑ..."
"හදන්න එපා තුරුල් කර ගන්න."
"අර මනුස්සයාට අමාරු ඇති පැය ගානක් ඩ්‍රයිව් කරා."
"අනික් හැමෝගෙම හිත හොද දොස්තර මගෙ රතුඇස්කොට්..."
"සතුටු වෙයන් රතු ඇස්කොට් තරම් හොද වෙනවට." සතුව එහාට කරලා මම රසල්ට පිටිපස්සට කතා කරා.
"සර් එත්..."
"කමක් නෑ රසල් එයාට කල්පනා කරන්න දේවල් ඇති. ඔයා පිටිපස්සට එන්න." සතු කිව්වාම තමයි රසල් වාහනේ ස්ලෝ කරේ. වේලාවකට මට සතු එක්ක කේන්ති යනවා. ඒ කේන්තියම තප්පරෙන් ආදරයක් වෙනවා. එයා මම ගැන කෙයා කරන තරම් කා ගැනවත් කෙයා කරන්නෙ නෑ. රසල් මෙච්චර දුරක් වාහනේ එක දිගට ඩ්‍රයිව් කරත් එයා නැවතිලා යමු කිව්වේ වත් නෑ.
මිනිහෙක් සේවකයෙක් වුනත් මරව මරව වැඩ ගන්න තරම් අමුනුස්ස වෙන්න හොද නෑ. රසල් කා එක අයින් කරලා නැවැත්තුවාම මිනිහා එළියට ඇවිත් මගෙ දිහා හිනාවෙලා ගරු සරු ඇතුව කී එක දුන්නෙ.
