දෙසැම්බර් සීතලේ වැස්සක් නුවරඑළියට එන්නෙම නැති තරම්. ඒ වෙලත් එක දිගට වහින ගොබ්බ අනෝරා වැස්ස නිසා හද්ද සීතලේ ගෙදරට වෙලා ඉන්නවා ඇරෙන්න කිසිම විකල්පයක් මට නෑ. අනික රැකියා විරහිත සංගමේ ඉදලම පුරුදු නැති මං වගෙ එකෙක්ට මෙහෙම වෙනවා කියන්නෙම දස කරදරයක්. උඩුපුස්සැල්ලාවේ දෝණිලා නවතිද්දි මම ඉවසන්නම බැරුව නුවරඑළිය ගෙදරට ආවා. ඉවසන්නම බැරි මතක් වෙන මතක ටික.
දවල් වරුවක් තියෙද්දි මිදුලට යද්දි අයිස් මිදෙන දුමාලයක් එන්නෙ තහඩු වලින්. ගොවියෝ අඩන කාලේ කියන්නෙ මෙහෙම නෝමනා වැස්ස එන කාලෙට තමා. ඒ වගෙද නුවරඑළියෙ චාරිකා ආව සමහරක් ගෙස්ට් වල හිර වෙද්දි හොටෙල් වලට එන පල්ලම.
කල්පනා කර කරම ඩේලියා පාත්තිය දිහා බලන් හිටියෙ. මගෙත් නොවන කොහෙවත් යන ලොජික් ටිකක්.. අවුරුදු ගානක් පුරුදු වුන වෘත්තීයක් නැති වුනාම මං වගෙ ඩෑල් මොංගල් වෙනවා කියන්නෙ නිකන්ද මම.
"ටෂි..." මගෙ පිටිපස්සෙන් ඇහුන රුවන් අයියගෙ කට හඩට මම ඒ පැත්ත හැරුනා.
"සරදියල්..." අදුරු කව පිරුණු ඒ මූණ දැක්කාම තමයි ඉතින් ඇගේ මාලු කොහෙ හරි ගිහින් නටන්න ඕනේ කියන්නෙ.
"කලින් ඇවිත්."
"වැඩක් නෑ හිටියා කියලා... වහිනවා."
"මේ සීසන් එක නම් චොර තමා..."
"ඇයි ගියෙ නැත්තෙ දෝණි බලන් හිටියා."
"ඔලුවට නිදහසක් නෑ මසියෙ...." ලොකු හුස්මක් අරන් රුවන් අයියා එහෙම කියද්දි මේ තරම් වත් මම මූ එක්ක මේ කාලෙටම කතා කරේ නෑ නේද කියලා මට මතක් වුනා.
"ජොබ් එකෙ ප්‍රශ්නද?"
"කොතනත් ඉන්නවනෙ ඔලුව කන ඌන්. මගෙ තැනෙ කියලා වෙනසක් නෑ ඔලුවම කන්න හදනවා. ඌට මම පිගානක් හේදුවත් වැරදි."
"ඉතින් ඔතනින් අස් වුනොත් හරි යන එකක් නැද්ද?"
"කොහෙ හරි යන්නද? ඌ ජොබ් එකෙ වගෙමයි ගෑණි වගෙ පස්සෙන් පන්න පන්න වද දෙන්නෙ.."
"ආහ්... ඕවා අමතක කරන්න... මොකෝ කියන්නෙ යමුද වටයක් දාන්න..."
"මේ වැස්සෙ..."
