"දැන් ඔහොම හිටියා ඇති නැද්ද තුහින."
"මම මොකක්ද කරේ."
"තමුසෙ මුකුත් කරන්න ඕනේ නෑ... මිනිහා මැරිච්ච එකා වගෙ ඔහොම බලන් ඉද්දි උඹ මුකුත්ම නොකරත් උඹ කරා වගෙ."
"බලන් ඉන්න බැරි නම් අහක බලාගනින්."
"අහක බලාගන්න දෙයක් නෑ. දැන් පොඩ්ඩ පොඩ්ඩ කරුවල වැටෙද්දි ඔය කලු මූණ පේන්නෙ නැති වෙලා යයි."
"අනේ හරි සුදු එකා."
"සුදු නෑලූ මම රත්තරන් පාටයි කියලා තමයි මට කෙනෙක් අවංක හදවතින් කිව්වේ." වැව ලගටම වෙච්ච බංකුවේ ඉදගෙන මම වැව දිහා බලන් හිටියෙ. මේ වෙලාවේ මම කියන්න ඕනේ මොනවද කියලා හිතින් ගැටගහන ගමන්. මම දුක් වුනොත් සතූට රිදෙයිද? ඇත්තටම හිනාවෙලා සතුටින් ඉන්න විහිලුවකටවත් බැරි නිසා මට තේරුම් ගන්න බැරි වුනා මට මොනවද කරන්න පුලුවන් කියලා.
"හිතින් ගැටගහන වචන කටින් එළියට නොදාන මිනිස්සු හරි දරුණුයි ටූන."
"උඹ ඔය මොනවද කියන්නෙ කියපන්."
"මම කල්පනා කරනවා... මම අල්ල ගත්ත මේ අත මට අල්ලන් ඉන්න තරම් මගෙ අත වටිනවද කියලා."
"පිස්සෙක් වෙන්න එපා."
"ටූන... ඔයා දන්නවද? මිනිස්සු කියනවා නිහඩව කටින් වචන අල්ලන් ඉන්න මිනිස්සු හරි දරුණුයි කියලා. මොකද ඌන් හිතන දේ නෙවේ කියන්නෙවත්, කරන්නෙවත් බහුතරේ එහෙම ඌන් දෙපිටකාට්ටුවො." සතු අල්ලන් හිටිය මගෙ අත මම ඇදලා මගෙ ලගට ගත්තා.
"මොකක්ද ඔය කියන්න හදන්නෙ. තේරෙන්න කියන්න."
"එත් තව කොට්ඨාසයක් මෙන්න මෙහෙම ඉන්නවා. ඌන් හිතන දේ කියනවා, කියන දේත් කරනවා එත් ඌන් කවදාවත් ඌගෙ ෆීලින් හංගගන්නවා. නිකන් හරියට බෙල්ලෝ මුතු හංගනවා වගෙ... ඒක හරි ගැඹුරුයි... ඔයා දන්නවද මම එහෙම අතක අයිතිකාරයෙක් වෙලා තියෙනවා කියලා."
මම මුකුත් කියන්න ගියෙ නෑ. මම වැව දිහා බලන් ඉද්දි සතූ ආයෙත් මගෙ අත අල්ල ගත්තා.
"එහෙම මිනිස්සුන්ගෙ වේදනාව හිතේ ගැඹුරේම හැංගෙනවා. ඒවා එළියට දැන්මොත් ඌන් හිතනවා එයාලා දුර්වලයෝ වෙයි කියලා එයාලා ඒකට බයයි. ලෝකෙට කොච්චර හොදට ෆේස් කරත් ඒ මවන් ඉන්න සීතල, ආඩම්බර වෙස් මූණ ඇතුලේ ඉන්න අහිංසක, හැගිම්බර මිනිහා එළියට ආවොත් මිනිස්සු එයාට කොහොම රිඇක්ට් කරයිද එයාලා බයයි. එත් ඇත්තටම ඔය එහෙම මිනිස්සු හංගන ඒ හැගීම් වල වටිනාකම ටැයිටැනික් හොයනවා වගෙ වැඩක්."
