සතු මගෙ ඉස්සරහම මූණට මූණ බලාගෙන ඉන්නවා. ඒ ඇස් පියාගන්නෙවත් නෑ. එත් වටේට දගලන බොසාගෙ දුව මට ප්‍රේශර්...
"අපි පොඩ්ඩකින් පටන් ගන්නවා ඔයාලා එතකල් ලෑස්ති වෙන්න." ටීම් එකෙ එක්කෙනෙක් කියද්දි කොල පුරාම තිබ්බේ මම දන්න දේවල් එයාගෙ උත්තර මට ඕනේම නෑ. මගෙ පස්ස පැත්ත වයිබ්‍රේට් වෙන වේගෙ එකට සීයකින් වැඩි වෙලා නිසා මම ෆෝන් එක කනේ ගහගත්තා.
"හලෝ..."
"ටෂි... ඔයා වැඩකද?"
"කියන්න."
"මම ඔයාලගෙ ගෙදර යනවා..."
"මොකක්... ඇයි ඒ? මොකටද?"
"නෑ හදිස්සියෙ නුවරඑළියෙ ආවා... දෝණිත් එන්න කිව්ව නිසා මම යන්නද බඩත්ගිනි.."
"හරි පූර්ණා දෝණි ලොකේශන් දැන්මා නේද?"
"ඔව් ඔව්... මම යන්නද?"
"දෝණි එන්න කිව්වා නම් ඇයි මගෙන් අහන්නෙ."
"ආදරේට... භාර්යාව සැමියට කියලා තමයි ඔක්කොම කරන්න ඕනේ."
"කට්ටිය ඉන්නවා නැත්තම් මම කියනවා..."
"අනේ බලන්න මේ ආදරේ... මට විතරනෙ."
"ඔව් ඔව් මම කොහොමත් ඔයාට ආදරේයි කවදාවත් මාව දාලා ගිහින් අමතක කරලා මටම දොස් කිව්වේ නෑනේ පූර්ණා ඔයා..." පොඩ්ඩක් සද්දේ වැඩි කරලා කිව්වාම
"ඔයාලා දැන් පටන් ගන්නෙ නැද්ද? මට ගොඩක් වැඩ තියෙනවා කරන්න. මෙකෙම එල්ලිලා ඉන්න ආවේ නෑ." කේන්ති ගිහින් ස්ටාෆ් එකටම බනින සතු නිකම් කේන්ති ගිය චිම්පන්සි පැටියෙක් වගෙ.
"හා.. හරි සර් ඩිරෙක්ටර් දැන් ආවා." කෙල්ලෙක් ගොත ගගහා කියද්දි මම ෆෝන් එක තිබ්බා කෝකටත් අන්තිමේ මටම බනින්න ගනි.
"සොරි මිස් ප්‍රබෝධා... ට්‍රැෆික්..." ඩිරෙක්ටර්ට ඇවිත් හිටියෙ මෙතන ඉන්න නසරානිම මිනිහා. මූ ගෑණු සෙවලයෙක්. ඒ මදිවට මූගෙ කට හොද නෑ. අපේ ප්‍රෝගෑම් කරන කෙල්ලොන්ට අනන්තවත් බනිනවා. අපේ ඌන් අකමැතිම මූ එක්ක වැඩ කරන්න.
"හරි අපි ශූට් එක ගමු. තව පැයයි තියෙන්නෙ..." ඩිරෙක්ටර් සීට් එකෙ ඉදගෙන අපි දිහා කැමරාවේන් බලලා ආයෙත් මගෙ දිහා බැලුවා.
