දූවිලි කාන්තාරෙකට අඩිය තියන නිමේෂෙන්ම දැනෙන්නෙ නිදහසක්. සමහරවිට ඒ පරිසරේ එච්චරටම හිත නිවුවත් ඒ පරිසරේ දැන් විෂයි.
"හැබැයි රස්නෙ වුනත් කොළඹත් ලල් එකක් තියනවා බං."
"හුම්ම්ම්ම්...."
සීමාවක් නැතුව කෝච්චිය වගෙ කියවන එකෙක් එක්ක මම හුම් හුම් ගගා ඉන්න එක දැන් පුරුද්දක් වෙලා.
"හුම්ම්ම්..."
"ටූන මම මුකුත් කිව්වේ නෑ.."
"හුම්ම්ම්..."
අපි අංගොඩට යද්දි 6 පහු වෙලා තිබ්බේ. ලෙඩ්ඩු බලන්න දෙයිද කියලා විශ්වාසයක් තිබ්බේම නෑ. එත් මම නැවතුනේ එතන. ෆෝන් එකෙ ස්පීඩ් ඩයල් පෑඩ් එකෙන් අංක 4ට වැටුන අප්පච්චිගෙ නම්බර් එකට කෝල් එක යද්දි මම ෆෝන් එක කනේ තියාගත්තා.
"කියන්න ටෂි..."
"අප්පච්චි මට රුවන් අයියව හම්බවෙන්න ඕනේ"
"දැන් ලෙඩ්ඩු බලන වේලාව නෙවේනෙ පුතේ."
"එත් අප්පච්චි..."
"හරි මම අශෝක ඩොක්ටට කියලා පර්මිෂන් ගන්න බලන්නම්." අප්පච්චි ෆෝන් එක තිබ්බාම මම බැලුවේ පූස් පැටියා වගෙ සද්දෙ නැතුව ඉන්න සතූ දිහා.
"මොකො..."
"උඹ ඉන්නේ බය වෙලා..."
"මම දන්නෙ නෑ..."
"නෑ සමහරවිට... මටත් හිතාගන්න බෑ..." මගෙ ඇගිලි ෆෝන් එක වටේට දිව්වේ අප්පච්චිගෙ කෝල් එකක් එයි කියලා එත් අවාසනාවකට මට ඕනේ වුනේ නෑ පොසිටිව් උත්තරයක් අහන්න. එත් මම දැනගෙන හිටියා නෙගටිව් උත්තරයක් එක්ක මට ඉස්සරහට යන්න තවත් පහු වෙනවා කියලා. එත් මොක වුනත් මම ඔය උත්තර දෙකටම කැමති නෑ.
"ටූන.... ෆෝන් එක..." සතූ මගෙ උරහිස්ස මිරිකනවා දැනෙද්දි මම රින්ග් වෙන කෝල් එක ආන්සර් කරනවාද? නැද්ද? කියලයි කල්පනා කරේ. ඔව්... අප්පච්චි තමයි කෝල් එක ගන්නත් අත් වෙව්ලනවා.
"මම කතා කරන්නම්..." සතූ මගෙ ෆෝන් එක අතට අරගෙන ආන්සර් කරලා ස්පීකර් දැන්මාම මම ඇස් පියාගත්තා.
"පුතේ ඩොක්ට අශෝක වෝඩ් එකෙ ඉන්නවා. ඔයාට පුලුවන් එයා එක්ක කතා කරලම රුවන්ව බලන්න. මම ඔයාගෙ කන්ටැක් නම්බර් එක එයාට යැව්වා. ඔයා හොස්පිටල් එක ඇතුලට යන්න. මේක සීරියස් කේස් එකක් නිසා එයා අහක දාන්නෙ නැති වෙයි."
