නින්දක් නොලැබුණ ශරීරෙක හිරවෙලා මම හුස්ම ගද්දි එකම සැනසීම වුනේ මගෙ අත් වලට හිර වුන සතූ විතරයි. ඇදේ රැල්ලක්වත් නැතුව නිදාගන්නෙ නැති මිනිහා දැන් නම් ඇදේ සර්පයෙක් එක්ක හරි නිදාගන්න මට්ටමට මම දියුණු කරලා අරගෙන.
"ඕයිෂ්... එලාම් එක වදිනවා මනුස්සයෝ..." මහ පාන්දර නින්ද ගියපු මගෙ පිටට සතූ තඩිබාන්නෙ නිකන් මගෙ ෆෝන් එකෙ එලාම් එක වගෙ
"ඔය තමුසෙගෙ ෆෝන් එක මිනිහෝ."
"කාගෙ වුනත් මට දැන් ඇවිදින්න බෑ ටූන..."
"මොකක්..."
"ඇයි?"
"තමුසෙගෙ අත දිග ඇරලා ඔය ෆෝන් එක ගන්න පුලුවන්."
"මට නිදිමතයි ටූන... මගෙ කකුල හොලවන්න බෑ රිදෙනවා."
"තමුසෙ හොලවලා නෙවේද එතකොට මගෙ ඇග උඩ තමුසෙගෙ කකුල් තියෙන්නෙ. මගුල..." මම සතූව එහාට දාලා ඌගෙ ෆෝන් එකෙන් එලාම් එක ඕෆ් කරලා ආයෙ ඇදට යන්න හිත හදාගන්න බැරි නිසාම එළියට ගියා.
"ඔය කොහෙද යන්නෙ.."
"එළියට.... එන්න එපා කකුල හොද නෑ." ෆෝන් එකත් අරන් මම කාමරෙන් එළියට බැහැලා ඇගෙ පතේ හිරි කැඩුවා. 4.30ට පුහුණුවීම් වලට දැන්ම විශාල මිදුලට කොල්ලො කෙල්ලො එකතු වෙලා තියෙනවා. පොලවට නමස්කාරය කරලා එයාලා අහසට කරනවා.
"කෝ කෝ බලන් ඉන්ට නොවේ පලයන්..." මගෙ පිටිපස්සට ආව තල්ලුව නිසා මමත් සටන් පිටියට තල්ලු වුනා.
"මාමා... මට බෑ... ඇගට හරි නෑ..."
"ඇගට හරි නැත්තම් තමයි උදේ වරුවේ භාවනාව උඹ කොරන්නම ඕනේ." අප්පුහාමි මාමා කිසිම හිතක් පපුවක් නෑ වගෙ කසේ මට පෙන්නුවාම මමත් දණට අඩි පතුල තියලා බැලන්ස් එකෙ හිට ගත්තා. අව්ව එන්න කලින් හම පිලිස්සෙන්නෙ නැති වෙන්න භාවනාව. එකාකාරී හුස්මෙන් ඇග සමබරව තියාගෙන මනස ඔහේ පරිසරේට ඕනේ විදියට පාවෙනවා වගෙ. ඇගෙ බර මට දැනෙන්නෙ නෑ... මහ පොලවේ සීතල වැදෙන එක අඩි පතුලකත් බර අනික් අඩිපතුල දරනකොට නිකන්ම සැහැල්ලුවෙනවා...
අවසානයෙ ආනාපානාසති භාවනාව වඩන්න බිම ඉදගත්තා. කොන්ද කෙලින් තියන් අශ්වාස ප්‍රාශ්වාස කරන ගමන් මගෙ මනස මම සංසුන් කර ගත්තා. වටේට වෙන මුකුත්ම නොවෙන ගානට මම සීතල සුලග වින්දා... මට වුන හැමදේම එක වර ඔලුවට එන්න ගත්තා. පොඩ්ඩ පොඩ්ඩ මට මගෙ හුස්ම ඇරෙන්න වෙන හුස්මක සද්දයක් ඇහෙනවා. මගෙ හීන වලට එන ගෑණු රූපේ එක්ක මම අන්දමන්ද වුනා. මට හීනේ මතක තිබ්බට කවුද කියලා කවදාවත් හීනෙන් ඇහැරුනාම මට මතක තිබ්බේ නෑ. ඒ ඔක්කොමත් එක්ක මගෙ හමට පොඩ්ඩකට ආව අවු රැල්ල නිසාම මගෙ ඇස් ඇරුනා.
