විශ්වාසයත් අවිශ්වාසයත් අතර තිබ්බේ කඩදාසියක තුනී බවක්.... කොයි වෙලෙ හරි මම දැනන් හිටියා ඒ දේ පෙගිලා, ඉරිලා, නැත්තම් දිරලා යන බව. මම පූර්ණාට දොස් කියනවද? අනුකම්පා කරනවද කියන ප්‍රශ්නේ අතර මැද ඉන්නේ. කොටින්ම පූර්ණාව විශ්වාස කරන්නද? අවිශ්වාස කරන්නද? ඒක එක කඩදාසියක වැඩක්.
"සතූ..."
"ම්ම්ම්ම්..."
"කුලප්පුවෝ..."
"මොකද බල්ලෝ..."
"අපි එළියට ගිහින් කෝපි එකක් බොමුද?" මම සතූගෙ පුකට එකක් ගහන ගමන් ඇහුවේ එත් මම දැක්කා දැන් පාන්දරත් වෙලා කියලා අරූ හිටියෙත් නිදිමර ගාතෙන්.
"මේ පාන්දර පිස්සුද? සීතලයි නිදාගනින්..." මගෙ ඔලුවට පාරක් ගහලා ඉවර වෙලා....
"ගහන්න එපා හු&තෝ..."
"වරෙන් ඉඹින්න..."
"දත් මැදලා වරෙන්..." මම ඒ වචන සැට් එක කිව්ව ගමන් අරු කුලප්පුවෙන් නැගිට්ටේ.
"මොකද?"
"උඹ වගෙ ඌරෙක් කියන කතාවක්ද ඒ?"
"අනේ කට වහපන්.. මට ocd නැතත් මම හොදට පිරිසිදුයි." සතූ මගෙ නලලට අත තියලා ඌගෙ නලලටත් අත තියලා බලන්නෙ උණද කියලා.
"එහාට පලයන්..."
"ඉඹින්නද?" මගෙ මූණ ලගට අරූ මූණ ගෙනත් හෙන වලත්ත විදියට අහන්නෙ පරයා...
"ඉඹපන් මේක..." මම මැද ඇගිල්ල උරුක් කරලා අරුට කියද්දි මම හිතුවා දැන් වත් වල් සතාගෙ කුලප්පුව අඩු වෙයි කියලා. එත් ලතාවට පැත්ත හැරිලා ඉන්න ගෑණියෙක් නිදාගෙන දිව එළියට දැන්මා.
"දිවත් ඕකේද?"
"තෝ අප්පිරියයි... පලයන් යන්න මගෙන්..."
"මම ඇහුවේ දිවත් මදින්නද කියලා... ඊයා ඕයි මොනවද තෝ හිතුවේ."
"ඒක තමයි හිතුවේ... උඹ ඔය දිග් කරන් කිව්වේ මොනවද?"
"දැන් කොහොමත් නැගිටලා ඉවර එකෙ යමන් සීතලේ ගල් වෙලා හරි උඹේ ලල් එක ගන්න... ඔලුවේ අමාරුවත් ඇතිනේ බදාගෙන මහන්සි එකෙ..."
"ඇයි ඕයි උඹ ඔහොම..."
"කොහොමද?"
"නෑ... අමතක කරපන්..."
