'පුංචි දවස් වලම අම්මා, අප්පච්චි එක්ක එච්චර ආදරෙන් හිටියා කියලා මට මතකයක් නෑ... හැමදාම වගෙ රණ්ඩු. මුල් ටිකේ මට අවුරුදු 6ක් විතර යනකල්ම අම්මා, නුවරඑළියෙ ආච්චි ගාව හිටියෙ. ඒ අතරේ තිබ්බ කෝන්තර වල ඉවරයක් තිබ්බේ නෑ. මම අසරණයි කියලා දැනුන හැමවේලෙකම මම හොයන් ගියෙ සිතිජ අයියව. එයා ඇත්තටම මගෙ පාලුවට, දුකට මට හයියක් වුනා. සිතිජ අයියා මගෙ හොදම යාලුවා වුනා.... මට හිනාවෙන්න පාර පෙන්නුවා. විනාඩියක් වගෙ කාලයක රුවන් අයියගෙ මූණේ තිබ්බේ සතුට විතරයි. හිනාවෙලා එයා ලස්සනට.
"අපි දෙන්නා හැමදාම සෙල්ලම් පිට්ටනි ගියා. ගිහින් ගෝන් පිට්ටු හදලා ගමේ කෙල්ලෝ එක්ක ඇලෙන් නාලා තමයි 6ට කලින් ගෙදර ආවේ. ඒ ආවාට පස්සෙ ලොකු අම්මාගෙයි, අපේ අම්මාගෙයි මැසිවිලි අහගෙන කන් දෙක මම ලෑස්ති කර ගන්නෙ අම්මාගෙයි අප්පච්චිගෙයි රණ්ඩු වලට කන් වහ ගන්න. එත් සමහර වේලාවට ලොකු අම්මාට බොරු කියලා සිතිජ මවත් එක්ක ගිහින් මල් පාත්ති හදන්න ගත්තා. එතකොට ගෙදර වෙන රණ්ඩු වලින් භාගෙකට අඩු ප්‍රමාණයක් මගෙ කනට වැටුන නිසා මට පුලුවන් වුනේ හිනාවෙන්න පොඩ්ඩක් හරි." ලොකු හුස්මක නිමාවත් එක්ක රුවන් අයියගෙ නලල රැලි වෙන්න ගත්තා.
"ඔයාට ඉස්කෝලේ යාලුවෝ හිටියෙ නැද්ද?"
"මම නුවරඑළියෙන් ඉස්කෝලේ 3 වසරේදි තමයි කොළඹට ගියෙ. අම්මට ආච්චි එක්ක ඉන්න බෑ කිව්ව නිසාම ඒක හොද විසදුමක් විදියට අපේ අප්පච්චි දැක්කෙ. හවසට වාඩියට ගිහින් කසිප්පු ගහගෙන එන අප්පච්චි අද වෙනකල් මගෙ අම්මට අතක් ඉස්සුවේ නෑ... එත් අම්මගෙ වචන වලට රිදෙනවා... මම ඒක නිසා හැමදාම පැත්තකට වෙලා හිටියා."
"කොළඹදී ඔයාට යාලුවෝ හිටියෙ නැද්ද?"
"හිටියා... කොළඹ හිරිපිටියෙ මාව නොදන්න කෙනෙක් නැති තරමටම මට යාලුවෝ හිටියා. අපි කට්ටිය රස්තියාදු ගැහුවා, ක්ලාස් ගියා, ඉස්කෝලේ ආතල් ගත්තා ඒ මගෙ ජිවිතේ ලස්සනම කාලේ වෙන්න ඇති. අප්‍රේල් වලට අවුරුදු උත්සව, මැයි වලට අපි කරා ලොකු කූඩුවක්, පොසොන් එකට දුන්න දන්සල් තව අපි ද ලයන් ක්‍රීඩා සමාගමේ සාමාජිකයෝ වුනා. අපේ කණ්ඩායමේ 5 දෙනෙක් ඒ කාලේ හිටියා."
