මේ හැමදේම අමතක වෙලා දැක්ක භයානක හීනයක් කියලා හිතලා මට බැරි වෙයිද මුල්ම දවසෙ සතු එක්ක රණ්ඩු කරපු දවසට ආයෙත් යන්න. ඔලුවට දැනෙන බර ගතිය නිසාම මගෙ ඇස් පියවෙන්න ගන්නවා. ලන්ච් ටයිම් එකෙ අල්ල ගත්ත ක්‍රිෂ්ණා කිව්ව කතා නිසා එයාලගෙ ගෙදරට යන්න ඕනේ වුනත් හදවතේ බයක් තිබ්බා. මම පස්සට අඩියක් තියන්න හිතුවා. සතූ නැතුව මට බයක් දැනුනා. ඊලග ඉලක්කේ සතූ කියලා හිතුන නිසාම අත් කකුල් වෙව්ලනවා වගෙ. එත් මොනම දෙයක් වුනත් මම ඉස්සරහට යන්න ඕනේ කියන දේ මම දන්නවා.
"අයියෙ... අපි ආවා..." කෙල්ලගෙ කටහඩ මට ලාවට ඇහෙද්දි මගෙ හිතෙන් හදාගෙන හිටිය සතූ එක්ක මම හිනාවුනා. මේ ඔක්කොම ඉවර වෙද්දි මම පිස්සෙක් වෙයිද දන්නෙ නෑ. කොහොම හරි සතු එක්ක බයික් එකෙ ගල්කිස්සට යන්න ඕනේ මේ හැමදේටම පස්සෙ.
"අහ්... හරි... අපි.... යමු..."
"ඔයාට පුලුවන් නම් අපේ නැනීට මගෙ සීනියර් කෙනෙක් කියලා කියන්න."
"ඔයා කැම්පස් ගියපු කෙනෙක්ද?"
"ඔව්... කැලණි..."
"ආහ්... කැලණි..." මම ලාවට හිනාවෙලා ලොකු හුස්මක් ගත්තා. කාර් එකෙන් බිමට අඩියක් තියලා මම වට පිටාව දිහා බැලුවා. ඒක ඇත්තටම කිසිම අඩුවක් නෑ. විලා එකක් වගෙ. පාට පාට මල් වලින් පාත්ති කරවාපු ලස්සන වැලි පාර වල් එක්ක මේක ලස්සන මන්දිරයක් වගෙ. කොහෙත්ම මට තේරෙන්නෙ නෑ මේකි මෙච්චර පවර් එකක් තියන් එදා ක්ලබ් එකෙදි අරම ඇඹරුනේ ඇයි?
"අයියෙ..." මලිත්ගෙ කට හඩත් එක්ක මම ඒ පිටිපස්ස බලලා ක්‍රිෂ්ණා දිහා බැලුවා.
"අවුලක් නෑනේ මේ මගෙ යාලුවෙක්."
"ඕනේ එකක්.. අපි යමු." එකි ඉස්සර වෙද්දි මට පේනවා මේකි මොඩ් වෙලා තියෙන්නෙ මේ ළඟදී කියලා. තාම හීල්ස් දැන්මට ඇවිදින්නවත් හරියට බෑ. හරියට අපේ පූර්ණා වගෙ. ඒකිට හීල්ස් දාන්නත් ඕනේ, කකුල් කැපෙන්නත් බෑ, කකුල් රිදෙන්නත් බෑ, ඇවිදගන්නත් බෑ... හැබැයි හීල්ස් දාන්න ඕනේ... ඇයි ගෑණු මෙහෙම... පූර්ණා... එයා හොදින් ඇති නේද? මගෙ හොදම යාලුවා.... රටින් ගියාට පස්සෙ හරියට මට කෝල් එකක්වත් ගන්න බැරි වුන මගෙ යාලුවාව මේ ගෑණු ළමයා ළඟදි මතක් වුනා. මම හරි නරක මිනිහෙක්. සතූ ළඟදී කවුරුවත් ඕනේ නැති වෙන තරම්ම.
