Once again,minchan

Seven insan (M)

Gözleriniz bayram etsin diye bayrama özel bölüm atıyorum size ŞKSĞDÖXĞXÖ

Güle güle okuyun gözünüz gönlünüz şenlensin

İyi okumalar dilerim oy vermeyi ve yorum yapmayı unutmayın

Öpüldünüzz <3

⏳

Hasteneden dönmemiz üzerine saatler geçmişti.

Bir an olsun ağzını açıp konuşmamıştı.Yaşanan o olaydan beri ben kendi odamda dururken o da kendi odasından çıkmıyordu.Saat gece yarısını geçmişti.Ne yemek yemişti ne de dışarı çıkmıştı.Benimde tek yapabilceğim şey içmekti.O da bir süre sonra kafamı oldukça güzelleştirmiş olsa gerek durduk yere gülüp duruyordum.

Nasıl oldu bilinmez bir anlık ayağa kalkmadan sonra kendimi chanın odasının önünde bulmuştum.Kapıyı tıklattım.Bunları yapma amacım hakkında pek bilgim yoktu ama canım içimdeki her duyguyu dökmek istiyordu.Kapının kolunu yavaşça açarak kapıyı araladım.Tahminim tuttmuştu.Uyumamıştı.Sırtını yatağın başlığına yaslamış,yorganı da üstüne çekmişti.Hafifçe araladığı gözleri beni gördüğünde tamamen açıldı.Yerinden hafifçe doğruldu.

Hiç bir şey olmamış gibi yalpalayarak karanlık odasına adım attım ve kapıyı kapattım."Minho? Bir sorun mu var?" Dengemi zorlukla kontrol edebiliyordum.

Ayağımı suçlu çocuklar gibi yere sürterek sallanmaya başladım."Bana neden minho diyorsun?" Gözleri kısıldı.Bir süre beni gözlemledikten sonra dudaklarını araladı.

"Adın değil mi?"

" Min diyordun.Ona ne oldu?"

"Onu mu dememi istersin?" Başımı salladım.tebessüm ederken burnundan soluk verdi."Peki öyleyse.Sen,içtin mi Min?"

"Yoo." Dedim cümlenin sonunu uzatarak."Ne alakası var." Bunu yaparken aramızda beş metre olan duvara yaslanmaya çalışmam dışında sıkıntı yoktu.

"Belli."

"Gelebilir miyim?" Güldü.Gözlerindeki merhametli bakışları geri yerine gelmişti.

"Bunu sormak içim geç kalmadın mı sence de?" Başımı arkaya çevirerek kapıya baktım,ardından da chana.

"Hayır." Küçük çocuklar gibi yatağa çıkarak yanına oturdum.Meraklı gözlerle beni izlediğini gördüğümde dudaklarım büzüldü."Özür dilerim." Sesim içime kaçmıştı."Beni artık sevmeyecek misin?" Gözlerim iradem dışında o kadar dolmuştu ki dokunsa ağlayacaktım.Uzun uzun baktı.Ardından gülümsemesi yavaş yavaş kıkırtıya dönüştüğünde bu sefer ben ona anlamsız bakışlar atmaya başlamıştım.

"Min.Gerçekten seven bir insan en ufak hatanda seni silip atmaz.Seven insanların kızma nedenleri karşısındaki kişi acı çektiği için üzülmeleri olabilir.Ya da onu korumak istediği için fazla tepki vermiş olabilir.Belki de endişelenmiş olabilir.Unutma.Seni gerçekten seven insan sana kızıyorsa o, seni sevmediği için değil aksine çok sevdiği içindir."

"Yani.." cümlemi tamamlamasını bekledim.

"Seni sevmeyi bırakmadım.Hala seviyorum."

Gözlerim heycanla açıldı."Gerçekten?" Başını salladı."Gerçekten bırakmadığın değil mi?"

"Asla bırakmam."

"Haa...Teşekkür ederim." Yanına doğru sokularak beline kollarımı doladım.Başım göğsünün hemen yanında yerini alırken rahat etmem için kolunu başımın altına yerleştirdi."Seni çok üzdüm değil mi? Çok kırıldın,çok üzüldün."