GÖZYAŞIM

Bölüm 27

Sevgili dostum Melike Seçen tarafından yazılan "Kalbim Sana Emanet" adlı hikenin kahramanı Savaş karakteri ile benim hikayemin kahramanı emre gerçek hayatlarında çok sıkı dostlar. Bizde bunu kullanaran hikayemizin bazı bölümlerinde ortak bir bölüm yapma kararı aldık. Genel kurgumuz farklı olsada karakterlerimizin arkadaşlıklarını yansıtacağımız bu bölümlerde beğeneceğiniz birşeyler yapabilmeyi diliyoruz. Arkadaşımın hikayesinede göz atarsanız okuduğunuza pişman olmayacağınız ve sizi sürükleyecek bir kurguyla karşılaşacaksınız. Kullanıcı adı "melikesecen" hikayenin adı "Kalbim Sana Emanet".

Bu bölüm beğeneceğinizi umduğum bir sürprizim daha var. Hikaye kahramanlarımızdan birisinin anlamıtıylada kısa bir sahne okuyacağız  Şimdi bu kadar çenesi düşüklük yeter diyorum ve sizi yeni bölümle başbaşa bırakıyorum

Bu bir haftalık süreç öyle hızlı geçmişti ki,nasıl geçti, ne oldu, hiç birimiz hızına yetişememiş ve anlayamamıştık. Çarşamba sabahı Ayaz'ın ailesi gelmişler ve aynı hızla bizim eve Refika teyze ile tanışmaya gelmişlerdi. Annesi Güler teyze ile Refika teyze kanka olma yolunda son hızla ilerlerken, olan Ayaz'a olmuştu. Evlenme kararı ile bunu uygulamaya geçtiği zaman aralığı iki hafta gibi kısacık bir süreydi. Doğal olarak hiç bir şey yetişmeyecek ve tadını çıkaramadan oldu bittiye gelmesi iki kadınıda huzursuz etmiş ve bunun acısınıda zevkle Ayaz' dan çıkartıyorlardı. Ayaz ise sonunda Toprak'a kavuşacağı için hiç birisine laf etmiyor ve sessizce her denileni yapıyordu. Babası Yusuf Bey ise her zamanki mesafeli duruşundan taviz vermezken, Toprak'ın hamileliğini öğrenince hepimizi şaşırtarak sarılmıştı Toprak'a. O andan sonrada davranışlarındaki mesafa azalmış ve dede olacak bir adamın sıcaklığına dönmeye başlamıştı.

Emre ise bu hafta boyunca küçük bir çocuk gibi her şeye isyan eder haldeydi. En yoğun olduğum zamanda arayıp buluşmak istiyordu ancak bir türlü çıkamayacağımı anlamıyordu. Onu ancak düğünden sonra tatile gittiğimizde her istediğini yapacağımı söyleyerek zapt edebiliyordum. Hani derlerya erkekler asla büyümeyen çocuklar gibidir diye, bunu sözün canlı örneğini göstermişti bana bu hafta boyunca.

Eğlencesiyle, stresiyle ve koşuşturmacalarıyla geçen bu haftada aklımda takılı kalan şey Refika teyzenin bize baktığı kahve falıydı. Toprak'ın fincanında neler gördüğünü uzun uzun anlatan kadın, üstelik yıllardır yan yana olmamalarına rağmen her şeyi açık kitap gibi okuyan kadın, benim fincanımı aldığında bir kaç kelime edip başka bir şey yok diyerek bırakmıştı. Israrlarımın sonucunda sadece hayatımda çok fazla gözyaşı gördüğünü söylemişti. Bende eski hayatımla ilgili olacağını söyledim ama bu gözyaşının geçmiş değil gelecekle ilgili olduğunu söyleyince içime huzursuzluk çökmüştü.

Aile kadınları ve iş ortamımızdan bir kaç tanıdıkla yaptığımız kına gecesi bol ağlamalı geçmişti. İnsan neden kına gecesinde ağlar diye hep düşünürdüm. Anladım ki, kına gecesinin ambiansı zaten insanı ağlatıyormuş. Gerçekçi bir göz açısıyla bakarsak, kına yakılacak sonra düğün olacak ve en sonunda yine aynı şekilde herşey devam edecek aslında. Bunda ağlanacak bir şey yok. Ama o bindallı kıyafeti ve kına insanda ağlama hissi uyandırıyor. Tabi buna Toprak'ın hamilelik hormonlarınıda katarsak olay daha vahim olmuştu.

Şimdi ise düğün başlamış, gelin ve damadın salona girişleri bekleniyordu. Düğün Emre'ye ait lüks bir otelde yapılıyordu. Emre özel olarak konuyla ilgilenip elinden geleni yapmış ve ortaya harika bir salon çıkarmıştı. Öyle salon dediğime bakmayın otelin terasında bulunan bu salon, sadece ışıltılı İstanbul manzarasıyla bile harikaydı. Refika teyze ve Güler teyzeden müsade isteyip lavaboya gitmek için masadan ayrıldım. Salonandan çıkmış koridorda ilerlerken, bileğimden tutulup sürüklenmeye başlayınca biran şok dalgası bedenimden geçerken, tanıdık koku ve beden beni kendime getirmiş, ayakkabılarımın elverdiği hızla adımlarına ayak uydurmuştum. Cebinden çıkardığı anahtar kartıyla kapılardan birini açıp aynı hızla odaya girdik.