GÖZYAŞIM

Bölüm 17

Sana ben özlemler biriktirdim...

Sana ben umutlar biriktirdim...

Sana ben hasret biriktirdim....

Söyleyemedim...

~~ D.S ~~

Kaç zaman geçmişti seni görmeyeli? Kaç zaman daha geçmeliydi yokluğuna alışmam için. Gök gürültüsünden korktuğumda kucağına sığındığım koruyucu meleğim. İlk aşkım, güvendiğim ilk adam. Kendi yaşayacağı heyecanlara beni kurban veren adam, kendi yaşami için ilk benden vazgeçen adam, babam! Neden şimdi karşımdasın? Seni özlediğim hiç gelmedi mi aklına? Neden bu kadar geç kaldın bana? Ben hayal görüyor olamam değil mi? Gerçekten karşımdansın...

„Baba..." zorlukla dudaklarımdan çıkan bu kelimede sesimin titremesine engel olamamıştım.

„Kızım." Yıllarca hasret kaldığım bu kelime meğer ne kadar güzel geliyormuş kulağa. Şimdi sarılsam ona acaba oda bana sarılır mı?

„Çok değişmişsin görmeyeli." Değiştim baba hemde çok değiştim. O kücük mızmız kız çocuğu değilim artık, büyüdüm ben. Çok zaman kaybettik. Birbirimizden ayrı çok uzun zaman geçirdik. Dayanamadım bu hasrete artık ve kendimi kollarına bıraktım. Sıkı sıkı sarıldım boynuna. Korktuğum gibi olmadi ve oda bana sarıldı. Gözlerimden yaşlar firar etmek için çabalarken ben onların firar etmesine izin vermedim. Çünkü babam bana „Asla gözyaşını kimseye gösterme, her zaman güçlü ol!" demişti. Ben senin sözünü unutmadım baba, hep güçlü oldum. Ailem dediğim kişiler dışında kimseye gözyaşımı göstermedim.

Emre'nin boğazını temizlemesiyle, sevdiğim iki adam göz göze geldiler.

„Merhaba efendim ben Emre."

„Merhaba delikanlı bende Yalçın, Yağmur'un babasıyım. „ aralarındaki bu tuhaf tanışma hosuma gitti. Sevdiğim iki adamda karşı karşıyaydı şuan. Emre'nin gözlerinde şaşkınlık varken, babam onu tartan bakışlarla süzüyordu.

„Salona geçelim mi?" dediğimde aslında ne yapmam gerektiğini bilemez haldeydim.

„Sanırım ben gitsem iyi olacak. Yarin toplantida görüşürüz Yağmur. Sizinle tanıştığıma memnun oldum Yalçın Bey." Deyip elini uzatan Emre aynı şekilde karşılığını aldı.

„Bende memnun oldum Emre Bey. İyi geceler." Deyip salona ilerledi. Şimdi kapının önünde Emre ile başbaşa kalmıştık.

„Sen iyi misin?"

„Bilmiyorum. Yani çok şaşkınım. Ben.. biz.. uzun zaman oldu görüşmeyeli ve hiç beklemiyordum. Ne yapmam gerektiğini bile bilemiyorum." Başımı ellerinin arasına alıp alnıma güven dolu bir öpücük bıraktı.

„Sakin ol. Şuan burda olduğuna göre oda kızını özlemiş olmalı. Geçmişin hesaplaşmasını bir kenara bırakıp özlemini gider sadece menekşem. Babanı ne kadar özlediğini gözlerinden görebiliyorum."

„Teşekkür ederim Emre. Bunu deneyeceğim."

„Eğer bir şeye ihtiyacın olursa hemen beni ara, saat kaç olursa olsun önemli değil."