Class Starts When the Game Is Over

chapter 32

8 missed calls. 3 messages.

Ejay is really more of a caller than a texter. Tinatanong n'ya sa messages n'ya kung nasaan na daw ba ko, kung sasama daw ba ko at kung nasarapan daw ba ko sa bonding namin ni Jen.

Kaya nakonsensya na naman ako. Damn, napaka-bad ko talaga.

Sa mga texts ni Ejay, hindi ko naman na-sense na galit s'ya sa'kin. That's one good thing I like about him, hindi s'ya kaagad nagagalit sa'kin hangga't hindi n'ya pa naririnig ang side ko. And there are thousands more reasons kaya ako na-in love sa kanya.

At hindi ako makapaniwala na sa tanong ni Alfred kanina, nag-doubt ako sumagot, for the first time, kung mahal ko pa din ba talaga s'ya. Pero ngayong gabi, alam ko na kung ano'ng sagot. Alam ko at sigurado ako.

Bumaba ako sa tapat ng pad ni Ejay. Sana nandun pa s'ya. Past 9:00 na kasi ako nakarating kasi traffic. Baha, at humanap pa kami ng ibang short cut ni Manong para lang makaiwas sa baha.

Pagbaba ko, napansin ko kaagad na all the lights are off. So, wala na nga siguro talaga s'ya? But still, I rang the door bell.

Walang sumasagot. Wala na din sa garage yung car n'ya. Umalis na siguro at nagpaparty-party na sa bahay nila Kevin.

"Wala na. Damn!" sabi ko sa sarili ko. Feel na feel ko ngayon na dalawang lalaki kaagad ang nawala sa buhay ko ng isang gabi lang. I'm so alone. Left out.

Hindi pa ko nakakalayo ng konti sa pad ni Ejay nung maisipan kong huminto muna at maupo sa side walk. Buti na lang maliwanag sa kalsada. Ngayon ko na feel na parang pagod na pagod ako. Physically and emotionally. I'm tired of reality. Buti na lang walang malapit na bridge dito kundi malamang maisipan kong mag-suicide sa sobrang gulo ng isip ko.

Gosh, ano toh? Mukha akong pulubi. Basa pa din kasi ako sa ulan. Tapos ngayon umaambon pa din. Sana hindi ako magkasakit.

Kinuha ko yung phone ko sa bag tapos tinawagan ko si Jen. Pero pipindutin ko pa lang yung call button, may tumawag na sa'kin. Ehdi imbes na matawagan ko si Jen, nasagot ko yung tawag ni Alfred.

"What?" I asked.

"Are you alright?" he asked pero hindi ako sumasagot. "My flight is---"

"I don't care," sabi ko lang, gusto ko nang ibaba yung phone pero nanaig pa din yung good manners and right conduct ko.

"I know you do," sabi naman n'ya.

"Stop it, will you?" utos ko sa kanya. Nagsisimula na naman akong mainis sa mga banat n'ya. Sweet talkings.

"After what I heard an hour ago, you can't tell me to stop just like that,"

"Really, huh? Eh di ba pinilit mo kong sabihin yun?" sabi ko sa kanya. Damn, dapat pala hindi ko sinabi sa kanya kung ano yung gusto n'yang marinig.

"Now, stop denying anything, okay?"

"And now, stop telling me on what I need to do next because I know what to do even without you instructing me!" sabi ko naman. Isang-isa na lang magha-hung up na ko.

"I'm not telling you what to do. You're a big girl now," he said. Wow! Lumaki na ko. Big girl na ko para sa kanya.

"I am... Even before you came and bug me. I'm already a big girl," sabi ko.

"Yes you are. But you still need some pampering. Particularly mine," sabi n'ya. Nagsisimula na naman s'ya. Naiinis na naman ako. Wala kaya ako sa mood para makipagbolahan sayo, noh!

"If I need anybody's pampering, it's not yours. You're not my anybody," sabi ko sa kanya sabay hung-up. Natuloy kaya yung flight n'ya? Sana natuloy, para matahimik na ang buhay ko.