Bliźniacy?!

Rozdział 34

Z perspektywy Matta.

Obudził mnie rano wujek budzik. Był ustawiony na szóstą, czyli dwie godziny przed normalną pobudką. Podparłem się na łokciu i z góry spojrzałem na Scar. Dziewczyna smacznie spała, aż szkoda było mi ją budzić. Ale było to nieuniknione, a w szczególności po wczorajszej akcji.

Mianowicie, siedzimy i rozmawiamy, a tu nagle pukanie do drzwi. Ona biegnie schować się do łazienki, drzwi się otwierają, a ona się przewraca i w ostatnim momencie udało jej się schować pod łóżko. Ale i tak było ją widać. Na szczęście opiekunka, która u nas była jej nie zobaczyła.

Pochyliłem się nad jej ciałem i nosem zacząłem delikatnie jeździć po jej szyi. Mruknęła cicho i skuliła się.

Zaśmiałem się na jej reakcję, Scar ma łaskotki na szyi. Przejechałam nosem jeszcze raz po jej ciele, skuliła się i przyłożyła ramię do szyi, a po chwili mruknęła cicho i się pokręciła na łóżku.

- Kotek - mruknąłem jej do ucha. - Czas wstawać. Jeśli zaraz się nie obudzisz to położę się obok ciebie bez bokserek.

Jak na zawołanie dziewczyna zerwała się z łóżka. Zacząłem się śmiać na jej reakcje.

- A już myślałem, że będę mógł poleżeć sobie obok ciebie naga - westchnąłem.

- Twoje niedoczekanie - mruknęła rozglądając się po pokoju.

- Czego szukasz? - zapytałem siadając na łóżku.

- Swoich spodenek - odpowedziała podnoszą je z krzesła i ubrała je na siebie. - Paul juz przyszedł?

- Jeszcze nie - Pokręciłem głową.- Za chwilę powinien tutaj być.

Jak na zawołanie drzwi do pokoju otworzyły się i do środka wszedł mój brat.

- Sprawdzają pokoje - powiedział szybko patrząc na Scar.

- Jak będziesz wchodziła do pokoju to uważaj żeby na korytarzu nie przyłapali cie. - Powiedziłem patrząc na brunetkę. Wywróciła na moje słowa oczami.

- Nie jestem małym dzieckiem. Poradzę sobie. Do zobaczenia na śniadaniu - powiedziała wychodząc.

Paul podszedł do swoje torby, z której jeszcz nie wyciągnął ubrań, a ja wstałem z łóżka i skierowałam się do łazienki zanim on wyprzedziłby mnie.

Na śniadanie zeszliśmy w ostatniej chwili, znów byśmy się spóźnili. Przy drzwiach stał jeden z nauczycieli z kartonowym pudełkiem w dłoniach. Już wiedziałam co to oznacza. Każdy ma oddać telefon. Dobrze, że się na to przygotowaliśmy.

- Trzymaj - powiedział bliźniak podając mi telefon, który nie działa. Wziąłem go od niego, skinąłem głową i podszedłem do nauczyciela.

- Mój i Paula - powiedziałem wrzucając urządzenia do kartonu.

Popatrzył na mnie jakby mi nie wierzył, ale nic nie powiedział. Dyskretnie przybiłem piątkę z bratem, gdy do niego odszedłem i zaśmialiśmy się cicho, tak żeby nie zwrócić na siebie większej uwagi, aby nauczyciele się nie zorientowali.

Wszyscy zajęli swoje miejsca i zaczęliśmy ucztę. Uczta to nie była, ale to tylko metafora. Po śniadaniu nasza czwórka została w restauracji, w celu poznoszenia naczyń do kuchni.

Po pomieszczeniu rozległ się dźwięk tłuczonego szkła. Odwróciłem się i zobaczyłem, że przed rozbitymi naczyniami stoi jedna z kelnerek. Wygląda na dziewczynę w moim wieku. Jej policzki zrobiły się czerwone, a ręce zaczęły się jej trząść.

- Co się tutaj dzieje? - w progu pojawił się wysoki mężczyzna w garniturze, z wczoraj pamiętam, że to szef całego ośrodka. Za fajnie nie będzie. - Coś ty narobiła? - krzyknął widząc rozbite naczynia. - Miałaś uważać. To już drugi raz w tym tygodniu. Kiedy ty się wreszcie nauczysz. Nie będę ci płacił za rozbijanie naczyń...

- To ja zrobiłem - odezwałem się. Stałem niedaleko, więc równie dobrze mogło to pójść na mnie. Dziewczyna wyglądała na przerażoną, a ja chciałem jej pomóc. Sam nawet nie wiem dlaczego. Mężczyzna spojrzał na mnie i zmrużył oczy.

- Pan Black? Syn Alana i Nadii? - zapytał, ale ja nie miałem zamiaru mu odpowiadać. Wzruszyłem tylko ramionami. - Zapłaci pan za zbite naczynia. Poinformuje o tym twojego opiekuna. Towoi rodzice będą musieli ponieść koszty - powiedział, ale jego mina mówiła, że nie bardzo mi wierzy. Skinąłem głową, a on opuścił pomieszczenie.

- Nie musiałeś - usłyszałem z boku cichy, dziewczęcy głos. Miała taki piękny głos. Odwróciłem się w jej stornę, a ona się uśmiechnęła, miała taki piękny uśmiech i nie tylko uśmiech.

- Ale chciałem - nachyliłem się nad nią i szepnąłem jej to na ucho. Dziewczyna zadrżała i odsunęła się ode mnie.

- Dziękuję - powiedziała cicho.- Przesuń się musze to posprzątać, bo jeszcze się wróci i powie coś więcej.

Zasmiałem się cicho i wykonałem jej polecenie, a następnie zająłem się sprzątaniem reszty naczyń. Co jakiś czas zerkałem w jej stronę, z odległości kilku metrów miałem na nią naprawdę dobry widok. Szczupła, średniego wzrostu z średniej wielkości piersiami i fajnym tyłkiem. Całkiem niezła.

Usłyszałem warknięcie Scar. Dziewczyna szła w stronę kuchni trzymając w dłoniach talerze i rozmawiała o czymś z Ler. Ciekawe o czym, że tak warczy i jest cała czerwona.

*******

Poprawiła: Mariettesanel

O bosz. Mamy kolejny rozdział. Może uda mi się wrócić do poprzedniej rutyny. Nareszcie nawet pomysł na opowiadanie powrócił i za kilka rozdziałów akcja się bardziej rozwinie. Przynajmniej taką mam nadzieję.

Pamiętajcie, że wasze komentarze i gwiazdki bardzo mnie motywują do dalszego pisania.

Acha i przypominam, że kopiowane opowiadań to plagiat i jeśli piszę do kogoś, że jego rozdział jest taki sam jak w moim opowiadaniu, to liczę na to, że zmieni ta osoba swój rodział.

I nie pisze tym osobom tego z zazdrości tylko dlatego, że poprostu jest mi przykro, gdy ktoś wykorzystuje do swojego opowiadania mój pomysłów. Jeżeli masz pomysł na opowiadanie takie jak moje/ podobne. To napisz do mnie. Jeśli się dogadamy to nie mam nic przeciwko.

Wolała bym unikać takie sytuacji jak zdarzyła się ostatnio przy moim opowiadaniu "Love BASKETBALL and Love You".