I'm Yours

hoofdstuk 72

{Lex pov.}

"NEEEEE!!!" schreeuw ik en er rollen tranen over mijn wangen. Het bloed stroomt uit de wond. Ik ren naar haar toe en neem haar in mijn armen. Gek genoeg knippert ze nog. "Ik houd van je babe. Blijf bij me"snik ik. "I love you too...handsome"mompelt ze en doet haar ogen dan dicht. Ze stopt met ademen. Nee nee dit mag niet. Ik draai me woedend om naar de directeur en jax en thom achter me. Brithney en kim komen door de deur lopen. "Wie word het" zegt de directeur grijnzend. Ik pak het pistool en richt het op de directeur. Door hem is scar dood. Door hem is alles verpest. Arhhgg!! De enigste oplossing is om ze allemaal te vermoorden! Brithney gilt. Ik doe mijn ogen dicht en schiet. De directeur valt met een klap op de grond. Hij is dood. Eindelijk. "Als ik jullie 2 nooit meer zie laat ik jullie gaan" grom ik naar brithney en kim. Ze knikken meteen. Jax en thom komen naar me toelopen. "Daar is de oude lex weer" lacht thom en slaat me op mijn schouder. Ik duw hem aan de kant. We zijn nog geen vrienden. Ik loop naar scar en druk een kus op haar wang. Ik til haar op mijn rug en houd er goed vast. Ik begin te lopen. Terug naar de pack. Ik moet sterk blijven. Voor scar.

Ik kom bij de pack aan. De aanval is gestopt. Overal liggen doden of gewonden. Wat een puinhoop. Brady en daan komen naar me toe rennen. Ik geef scar aan hun. "Ze is dood"zeg ik kill. Ze trekken hin wenkbrauwen op. Ik snel naar binnen. Ik moet hier weg. Nu. Ik loop naar boven. Net voor de slaapkamer trekt olivia aan mijn arm. "Lex" zegt ze bezorgd. "Ze is dood"grom ik en er rolt een traan over mijn wang. Nee nee nee ze mogen mijn zwakte niet zien. Vergeet niet wat pap zei. Huilen is een teken van zwakte. Ik draai me om van olivia die nu ook huilt. Ik storm de kamer in en gooi de deur met een harde klap dicht. Waarom! Waarom moet iedereen van wie ik hou altijd dood gaan! Ik gooi de spullen van het bureau. Ik gooi de kasten omver. Als ik de nachtkastjes omver wil gooien zie ik een foto van mij en scar in scar haar nachtkastje liggen. Scar lacht van oor tot oor en ik heb mijn arm om haar schouder geslagen en druk een kus op haar wang. De tranen stromen weer over mijn wangen en ik plof neer op bed.  Het kissen word zeiknat van de tranen. Het kan me allemaal niet meer schelen. 1 foto zegt meer dan 1000 woorden niet waar...

Brady en daan staan nu al een uur op de deur te kloppen. Het intresseert me geen hol meer maar ik open de deur toch maar. Ik word gek van dat geklop. "Lex"zeggen ze opgelucht. Ik brom wat onverstaanbaars en loop de kamer weer in. Ik ga op de vensterbank zitten met de foto in mijn handen. Grommie komt naar me toe rennen en kruipt bij me op schoot. Ik sla mijn armen om hem heen. "Lex gecondoleerd" zeggen daan en brady. Olivia komt ook naar binnen. Djeez heb ik gezegd dat het een gamillie rëunie moest worden. "Ohw nee niet nog eens"mompelt ze als ze de kamer inloopt. Het is een grote teringzooi. Maar wel de mijne. "Wat" zegt daan. "Toen zijn moeder overleed gebeurde precies hetzelfde. Hij molde eerst alles en sloot zich toen op en zei niks" zegt olivia bezorgd. Ze komt tegenover me zitten. "Zijn igen zijn rood van het huilen" zegt ze. "Dat is niet zo gek"lacht brady spottend. Ik kijk olivia aan. Die me bezorgd aankijkt. "Ja volgensmij is hij weer in de flikker op ik zeg toch niks stemming"zegt olivia vast besloten. En dat heeft ze goed gezien.

Heyy mensjes,
Dit was deel 72. Laat weten wat je ervan vond. Vergeet niet te stemmen. Tips en ideeën zijn altijd welkom.

Groetjes roos