Lost again (part 2)

My secret-11

(Vanaf Mila gezien).

'J-jack?' vraag ik.

Mijn beeld is niet zo scherp en ik zie Jack verschrikt opkijken.

Snel slaat hij een boekje dicht en stopt het in een zwarte tas.

'Hey Mila.' zegt hij en staat moeizaam op.

Net op tijd grijpt hij een metalen stok vast, voordat hij zijn evenwicht verliest.

'Hoe gaat het?' vraagt hij.

Wat was er ook alweer gebeurd?

Oja, een bom.

Maar hoe...?

'Ik weet het niet.' zeg ik.

'Zal ik even iets van eten pakken ofzo?' vraagt Jack.

Ik knik en hij loopt de cockpit uit.

Voorzichtig draai ik mijn hoofd naar links en krijg de schrik van mijn leven.

Iew! een hele grote wond!

Ik wil weg van dit vliegtuig!

Maarja, dat gaat een beetje lastig nu.

En wat had Jack nou in zijn hand?

Ik zucht, en hoor vervolgens de deur van de cockpit opengaan.

Ik zie dat Jack een pak koekjes heeft meegenomen.

Chocolate chip cookies zo te zien.

'dankje.' zeg ik met een halve glimlach.

'Alstu.' zegt hij, pakt een koekje en overhandigt hem aan mij.

Hij zelf pakt er ook een.

'Wat was je net aan het doen met een boekje?' Vraag ik na een tijdje, met volle mond.

Ik zie dat hij verschrikt opkijkt en rood wordt.

'Ik ehm... nou ik ging even in je eh... die tas... en toen ja... er stonden allemaal...'

'Jack, wat is er gebeurd?' vraag ik lichtelijk geïrriteerd.

Hij zucht en begint.

'Goed, jij had dus zo'n tas om, een zwarte. ik dacht: ik kijk even wat er in zit, en toen vond ik dit.' Zegt hij, en pakt een boekje uit de zwarte tas.

Ik ga voorzichtig iets rechter zitten en kijk naar het boekje.

'Er staan dingen in zoals: Da. schokken, en Mi. vermoorden.' zegt Jack.

Even lijkt alles om me heen stil te staan.

Voor me zie ik Nova weer staan, en ik krijg een misselijk gevoel.

Ik ga sneller ademen en hoop dat dit een droom is.

David heeft me verteld wat deze afkortingen betekenen.

(Voor als je het niet meer weet: Mi. = Mila, No. = Noa, enz.)

'Wat is er?' vraagt Jack.

'Geef me even het boekje.' Fluister ik zonder het door te hebben.

Hij overhandigt me het boekje, en ik gris het uit zijn handen.

'Sorry.' zeg ik snel, en begin te lezen.

Overal in het boekje staan "missie's" en mijn naam, die van Noa, en af en toe van David.

Ik sla snel nog een paar bladzijdes om, en kom ineens op een tekening van een boom.

Ik voel de tranen achter mijn ogen prikken.

Deze tekening heeft Nova voor mij getekend.

Een zoute traan glijd over mijn wangen heen.

'Hé, wat is er?' vraagt Jack.

Moet ik het zeggen?

Misschien ook wel, ooit moet hij het toch te weten komen.

Ik vertel hem alles, echt alles.

Vanaf hoe ik op het strand met het luchtbed kwam, tot hoe ik in de mist bijna vermoordt werd.

Als ik klaar ben met vertellen, blijft hij me met open mond aankijken.

'Wow.' zegt hij na een tijdje.

Ik knik.

'Dus die redline...'

'Deadline.' onderbreek ik hem.

'Oja, deadline heeft het dus gedaan, ook dit vliegtuig.'

Ik knik alweer.

'Oh jezus.' zegt hij.

'Laten we vanavond even alles lezen in dit boekje, want misschien staat er belangrijke informatie over.' zeg ik.

'Ja, slim.' zegt hij.

'Maar heb je die wond op je rug dan nog steeds?' vraagt hij, als hij het boekje heeft weggestopt in de tas.

'Ja.' zeg ik. 'Daarom kan ik dus ook nog niet goed rennen.'

'Oja.' zegt hij.

'Ehm Jack.' vraag ik.

Hij kijkt meteen op, en ik zie dat hij waterige ogen heeft.

Zie ik nou voor het eerst in mijn leven een jongen huilen?

Het liefst zou ik hem nu grijnzend aankijken, maar dit is nu niet echt een goed moment.

'Ja.' zegt hij, en veegt even met zijn mouw in zijn oog.

'Ik heb een beetje dorst, is er water?'

'Tuurlijk, ik ga het snel halen.' zegt hij, en loopt met de metalen stok de cockpit alweer uit.

Ik kijk een beetje om me heen.

Buiten regent het nog steeds, gelukkiger al veel minder hard.

En de zee is minder wild geworden, ook beter.

Ik veeg met mijn rechter hand een lok haar achter mijn oor.

Wacht, heb ik nou zulke klitten?

Ik voel aan mijn haar, en het lijkt wel ontploft.

Ik heb het gevoel dat ik dreadlocks heb ofzo.

Ik slaak een diepe zucht en ga onderuitgezakt op de stoel zitten.

Weetje, misschien zou ik nu al lekker thuis zitten, of op school misschien al.

En nu zit ik, met dreadlocks, een grote wond, een te dik vest, en blauwe plekken in een neergestort vliegtuig midden op zee.

Zouden er misschien van die vuurpijlen om hulp te halen liggen in het vliegtuig?

Maar voor ik verder kan denken, komt Jack binnen.

Hij heeft rode ogen gekregen, en staat er ineens heel onzeker bij.

Trillend houd hij een glas water vast.

'Jack! wat is er?' Vraag ik geschrokken.

'E-er zijn elf mensen verdronken.'