Lost again (part 2)

Morning-8

Langzaam gaan mijn ogen open.

Vannacht heb ik gewoon niet kunnen slapen.

Ik werd een stuk of tien keer wakker.

Met mijn mouwen wrijf ik in mijn ogen.

Hoelaat zou het zijn?

Ik kijk rechts van me, waar Karel zit.

Hij heeft me vannacht door al zijn gesnurk nogal vaak wakker gehouden.

Noa ligt links van me te slapen.

Voorzichtig sta ik op, en rek me uit.

Ik sluip de rij uit, en kijk achter me.

Iedereen ligt nog te slapen.

Ik sluip naar voren en klim op de bovenkant van het vliegtuig.

Boven staat een man de "wacht" te houden.

'Môge.' zegt hij.

Hoe heette hij nou?

Oja, Tim.

Hij heeft een zonnebril op en een dikke muts.

Onder zijn muts steken een paar bruine krullen uit.

'Goeiemorgen.' probeer ik opgewekt zeggen.

Het is nog donker, maar begint al een beetje te schemeren.

Er waait een koude wind, waardoor mijn haar wild heen en weer wappert.

ik wil zo graag naar huis!

Ben ik net eindelijk van Deadline af, laat hij een vliegtuig neerstorten.

Wat gaat er allemaal in die gek om?!

'Wat brengt jouw hier zo vroeg?' vraagt Tim.

'Ik kon niet slapen.' zeg ik, gevolgd door een gaap.

Tim glimlacht en zegt: 'ja, ik zie het.'

Ik ga een beetje onhandig op de koude vloer van het vliegtuig zitten, en sla mijn armen over elkaar heen omdat het zo koud is.

'Hoe oud ben je ook alweer?' vraag ik na een tijdje.

'Achtendertig, en jij vijftien toch?' vraagt hij.

Ik knik.

'Oja.' zegt hij een tikje afwezig.

Ik rek me nog een keer uit, en kijk naar de lucht.

Waar zou Noa's vader zijn?

Ik kan gewoon niet geloven dat hij dood is.

Straks zit hij ergens in het vliegtuig vast en komt er niet uit.

Misschien moeten Noa en ik vandaag maar even gaan zoeken.

Ondertussen heb ik niet gemerkt dat er iemand achter me komt staan.

Hij grijpt me bij mijn schouders en ik slaak een gil.

'Boe!' roept degene.

Ik kijk recht in het gezicht van Jack.

'Jack!' roep ik.

hij giert het uit van het lachen.

'Jouw gezicht! hahaha!'

Boos sta ik op, misschien is hij toch wel niet zo leuk.

'Jezus, we zijn midden op zee, op een kapot vliegtuig, en jij gaat hier serieus staan lachen?' roep ik boos.

Hij haalt zijn schouders op.

'Yolo.' zegt hij en loopt op zijn dooie gemak weer naar het passagiersgedeelte.

Eh oke...

Ik haal ook mijn schouders op, en kijk naar de lucht.

Het puntje van de zon komt al boven de horizon uit.

Ik besluit na een tijdje weer terug te gaan naar beneden.