Lost again (part 2)

Surprise-32

(Vanaf Jack gezien).

Langzaam open ik een oog.

Vervolgens nog een.

Alles om me heen draait, en draait.

De stoel onder me draait, de duizenden knopjes draaien, het stuur draait, alles draait.

Een misselijk gevoel komt naar boven.

Nee, niet overgeven!

Snel doe ik mijn ogen weer dicht.

Het misselijke gevoel verdwijnt gelukkig.

Oke, opnieuw.

Ik haal diep adem.

Nog langzamer dan eerst gaan mijn ogen voor de tweede keer open.

Deze keer zie ik minder draaierig.

Het is al ochtend zo te zien en waarschijnlijk heb ik al best lang geslapen.

Ineens valt mijn oog op een soort van vlaggetjes.

Ja, gekleurde vlaggetjes.

En ook zie ik tekeningen hangen.

Er staan hartjes op, teksten zoals: beterschap, en allemaal andere lieve tekeningen en woorden.

Links van me staat de andere cockpit stoel, met een blikje cola en chips erop.

Is dit allemaal voor mij bedoelt?

'Jack?' hoor ik ineens een bekende stem achter me vragen.

'Ja.' wil ik zeggen, maar inplaats daarvan krijg ik een flinke hoestbui.

Meteen zie ik een bezorgde Mila voor mijn neus verschijnen.

Snel steek ik mijn duim op, ter teken dat het goed gaat.

Ah, wat háát ik van dat kriebelhoest.

Als ik uitgehoest ben, vraag ik met een schorre stem: 'is dit allemaal voor mij?'

Tevreden knikt Mila en we kijken om ons heen.

'Gisteravond allemaal gemaakt toen je lag te slapen.' zegt ze en wrijft in haar handen van de kou.

'Jij alleen?' vraag ik, met een hoest er achteraan.

'Nee, iedereen hier.'

Ik knik, en kijk nog een keer rond.

'Kijk,' zegt ze en wijst naar een tekening, 'die is van mij.'

Het is een tekening van een pluizig beertje die aan een ballon zweeft.

'Dankje.' glimlach ik, en zie dat Mila rood wordt.

'Hoe hebben jullie dit dan allemaal gemaakt?' vraag ik en pak voorzichtig het blikje cola op de cockpit stoel.

'De vlaggetjes zijn van een paar gekleurde sokken die we vonden,' grinnikt ze, 'en ik had papier mee voor op de terugreis en ook een paar stiften.'

'Echt leuk.' zeg ik en trek het blikje open.

'Hoe gaat het eigenlijk nu met je?' Vraagt Mila na een tijdje stilte.

'Mwah, nog wel misselijk enzo.' zeg ik en probeer het zo min mogelijk te beschrijven, anders kom ik ook zo zielig over.

'Oke.' zegt Mila en graait in het bakje chips.

'hoe is het met de rest?' Vraag ik na een grote slok cola.

'Goed hoor, iedereen is een beetje aan het hangen, en ik had gehoord dat Joep misschien een soort deur tegen de kou wilde maken.'

'Oh leuk, Dat is handig.' zeg ik knikkend.

'Maar is het goed als ik weer even ga? dan kun jij weer slapen.' zegt Mila.

'Is goed, doe ze maar de groetjes van mij, ik ga slapen.' glimlach ik.

'Doei!' zegt Mila zwaaiend en loopt naar de deur.

'Bye zwaai!' zeg ik op een rare toon en zwaai slapjes.

Ik hoor haar lachen en ze sluit de deur.

Tevreden val ik weer in een diepe slaap.