Lost again (part 2)

emotional-85

heeey!

dit is een van de laatste hoofdstukken van dit boek.

hierna komen denk ik nog 1 of twee hoofdstukken.

dus niet denken dat het hierna afgelopen is :)

lees maar snel...

xxx luf joeee, Xleeniex.

------

(vanaf Mila gezien).

als laatste zijn Noa en ik aan de beurt die de helikopter uitstappen.

ik wordt door een paar mannen de helikopter uitgereden.

ik krijg een zenuwwachtig gevoel in mijn buik.

ik ga mijn ouders zien en mijn broertje.

hoelang zou ik ze al niet gezien hebben?

Noa pakt mijn schouder vast als ze ziet dat ik tranen in mijn ogen heb.

shit, hoe doet Noa dit eigenlijk?

haar moeder is dood (zie 1e deel Lost) en haar vader zat in het vliegtuig, maar is niet meer gezien.

en ze heeft nog wel twee jonge zusjes. (zie ook 1e deel Lost).

ik bijt op mijn tong als ik het ziekenhuis in wordt gereden.

mijn ouders kunnen er nu elk moment zijn.

er staan ontzettend veel mensen in het ziekenhuis.

sommige mensen zie ik elkaar stevig omhelsen, anderen staan huilend aan de telefoon.

ook zijn er fotograven en mensen van de tv.

Tijs zie ik kussen met een vrouw, waarschijnlijk zijn vriendin.

een klein jongetje wordt opgetild door - ik vermoed - de vader.

'Noa!' hoor ik ineens een twee kinderstemmetjes gillen.

allebei kijken we de kant op waar het geluid vandaan komt.

'Katie en Phoebe!' schreeuwt Noa en rent naar twee kleine meisjes met donkerbruin haar en grote bruine ogen.

ze omhelsen haar en Noa knuffelt ze hard terug.

ik glimlach.

waar zijn mijn ouders?

'meneer?' vraag ik, maar ineens zie ik ze.

verder weg achter de menigte.

dit moeten ze zijn, ik herken ze uit duizenden.

mijn hart klopt sneller.

ik moet van deze brancard af!

het zuurstofmasker zet ik af, maar merk dan dat ik aan infusen vast zit.

Mila, vergeet de pijn en ga!

ik knijp mijn ogen dicht, trek de infusen er in een keer uit en sta op.

even wankel ik, maar weet mijn evenwicht te vinden en begin te rennen.

'papa!' schreeuw ik huilend.

'mama!'

'Noa!' 

ze kijken om en rennen gelijk op me af.

'Mila!' schreeuwt mijn moeder.

iedereen kijkt naar me, maar het kan me op dit moment helemaal niets schelen.

als we elkaar bereikt hebben, barsten we allemaal in tranen uit.

ze drukken me tegen zich aan.

ik zie tientallen fotograven ons fotograveren en filmploegen ons filmen.

we kunnen allemaal niks zeggen, alleen maar hard knuffelen.

'we laten je nooit meer gaan.' fluistert mijn moeder in mijn oor.

ik glimlach door mijn tranen heen.

ik hun ook nooit meer.

ik kan gewoon niet meer stoppen met huilen.

'maar wat zie je er uit.' zegt mijn vader die een stapje naar achteren doet.

dan zien we dat er een brancard naar me toe wordt gereden.

'she need an oxygen mask.' zegt een van de mannen.

mijn ouders knikken.

'kom Mila, ga er maar op liggen.'

'maar ik wil bij jullie blijven.' zeg ik met waterige ogen.

'we blijven bij je.' zegt mijn moeder en legt een hand op mijn arm.

langzaam wordt de brancard weggereden, gevolgt door mijn ouders en broertje.

het zuurstofmasker wordt weer op mijn gezicht gezet en ik zie hoe we door de gangen rijden.

nog steeds kan ik niet geloven dat ik weer terug ben, terug in Nederland.

dit moment zal ik nooit van mijn leven meer vergeten.

ik wordt de kamer in gereden.

een aparte van alle andere kamers en een nog redelijk lege kamer.

de twee mannen lopen weg en laten ons alleen.

ineens begin ik moe te worden.

ik wenk mijn ouders.

'wat is er liefje?' vraagt mijn vader en komt dichterbij.

hij geeft een kus op mijn hoofd.

'ik ben moe.' zeg ik.

'ga maar slapen lieverd. wij blijven bij je.' zegt mijn moeder, nog steeds huilend.

ik knik.

'alles komt toch goed?' vraag ik met tranen in mijn ogen.

'ja, alles gaat goed komen. jij blijft hier zo lang het nodig is. en we zorgen dat Deadline jouw nooit meer aanraakt.'

ik glimlach door mijn tranen heen en sluit mijn ogen.

alles gaat goed komen.

in deze paar minuten voel ik me de gelukkigste persoon die er is.

ik leef nog.

mijn ouders leven nog.

mijn broertje leeft nog.

dan val ik in een diepe slaap.