Lost again (part 2)

alcohol-59

'kun je lopen?' vraagt Joep.
'moet ik Tijs dan zien?' vraag ik trillend.
'nee, het is al iets langer geleden gebeurd, we moesten hem wel in de zee gooien. maar het is goed voor je als je even loopt.'
ik knik en probeer op te staan.
meteen voel ik mijn rug kraken - wat overigens heel creepy klinkt- dus ga ik snel weer terug zitten.

'zal ik je helpen?' vraagt Joep en strekt zijn arm naar me uit.
met mijn goeie arm (nouja goeie... er zitten heel veel littekens en schrammen op, maar alles beter dan mijn zwaar gewonde arm) pak ik zijn pols vast, en trekt me omhoog.
ik sta wankelend op de grond en ik kan elk moment omvallen.
gelukkig heeft Joep me vast.

meteen voel ik weer die irritante koppijn en het misselijke gevoel.
ook alle soorten gedachtes dwarrelen door mijn hoofd.
van Tijs, Jack en Noa, tot Lenna, die waarschijnlijk Tijs heeft vermoord, maar heeft gezegd dat hij een hartaanval kreeg.

'was jij erbij?' vraag ik nog in gedachte verzonken tegen Joep.
'waarbij?' vraagt Joep.
'toen Tijs doodging.' 
hij lijkt even te twijfelen, maar zegt dan: 'nee, ik was opzoek naar alcohol en ik heb het gevonden, maar toen riep Lenna.'
ik wist het. 
het is echt Lenna.

'dat is waar ook! we hebben drinken!' roept hij en laat me los, klaar om weg te rennen naar het drinken.
'Joep!' gil ik, terwijl ik mijn evenwicht aan het verliezen ben.
ik hoor hem vloeken, en met net optijd vast pakken.
één seconde later en ik lag weer op de grond.
'pfieuw, thanks.' zeg ik snel.
'kom, dan ga jij ergens op een stoel zitten bij het passagiers gedeelte, dan zoek ik naar het alcohol.

hij leidt me, stapje voor stapje, meter voor meter, naar de stoelen.
maar helaas zit Lenna ook op één van de stoelen, en ja hoor, precies Joep zet me neer naast Lenna.

'hey,' zegt Lenna als ik zit, 'hoe gaat het?' 
ik heb zin om haar te slaan, hoe durft ze?
hoe durft ze ineens zo aardig tegen mij te doen?
ik weet zéker dat ze me wilt vermoorden, ik mag niet in die val trappen.
ik negeer haar en kijk uit het raam.
trillend.
'hallo ik praat tegen je.' zegt ze weer op de irritante Lenna stem.
ik zeg weer niks.
'ik weet het, jij hebt het lastig, maar bedenk even; iedereen hier heeft het lastig! dus je hoeft me niet te negeren ofzo.' 

'was jij erbij toen Tijs doodging?' vraag ik.
ik durf haar niet aan te kijken, maar ik moet wel even sterk klinken.
'nee.' zegt Lenna.

nee? maar Joep zei dat hij er ook niet bij was toen Tijs doodging.
één van hun liegt, dat weet ik zeker.
was ik daarnet maar met ze meegegaan, dan had ik kunnen weten wie het was.


(vanaf ... gezien).

nu heb ik iedereen op twee mensen na.
nouja, eigenlijk drie, maar die ene telt niet mee.
er is hier bijna niks meer, en ik begin uit te drogen.
maar ik moet wachten op de rest.
met halve dichte ogen staar ik naar de zee.
nog maar twee...


(vanaf Joep gezien).

ik duw het witte kleine kastje open, die in het mini keukentje staat.
het is al redelijk donker, dus zie ik niet veel.
ik grabbel met mijn handen in het kastje.
ik voel eerst niks maar dan ineens voel ik een koud en nat, rond voorwerp.
een blikje!
meteen trek ik het eruit en kijk.

'drinken!' roep ik blij.
ik draai me om, en zie de hoofden van Lenna en Mila meteen mijn kant op schieten.
'wel alcohol.' zeg ik, als ik het blikje bekijk.
'ze zeggen dat je van alcohol uitdroogt  in de zon, toch?' zegt Lenna.
'nou en, dit hebben we nodig.' zegt Mila en duwt een plukje haar weg.
ik twijfel.

'Mila heeft gelijk, we hebben dit nodig.' zeg ik na wat denken, en sta op.
Lenna rolt - zoals gewoonlijk - met haar ogen en kijkt weg.
'dan neem jij toch niet.' zegt Mila en werpt een snelle blik naar Lenna.
wat is er toch met die twee?
o wacht.
ik snap het al.
mijn mondhoeken trekken een paar millimeter omhoog.

(vanaf Mila gezien).

'hoe gaan we het verdelen?' vraag ik.
bij het zien van het blikje loopt het water me al in de mond.
het is een zilveren verpakking die glinstert in de zon, met een plaatje van een citroen en een gele tekst erop.
'iedereen een slokje denk ik.' zegt Joep.
ik knik en werp een blik naar Lenna.
ze kijkt me niet aan, maar staart naar het blikje die in Joep's handen vastgeklemt zit.
Joep wacht ook even af of Lenna antwoordt geeft, maar dat gebeurt niet, dus begint Joep met zijn eerste slok.

hij slikt de slok met een hard geluid door, wat heel vies klinkt en geeft het blikje door aan Lenna.
ze pakt het blikje beet en drinkt ook, om hem vervolgens aan mij door te geven.

mijn tong gaat ongemerkt over mijn lippen heen, en ik voel een soort trilling van geluk als ik het blikje vast heb.
oké rustig, drink gewoon een slokje en geef het dan weer door.
ik zet het blikje op mijn lippen en ruik de geur van citroen en alcohol.
dit moment zal ik waarschijnlijk nooit meer vergeten, denk ik.
ik begin te drinken.
ik trek me niks meer aan van alles om me heen, ik vergeet alle mensen die dood zijn gegaan, ik vergeet zelfs voor een seconde dat we op een neergestort vliegtuig midden op zee zitten.
een heerlijk gevoel.
de smaak van citroen is heerlijk, het prik in het blikje en zelfs de geur van alcohol.

'Mila je drinkt veel te veel!' roept Lenna ineens.
door schrik laat ik het blikje op de grond vallen en de inhoud giet eruit.
'shit!' roep ik en duw het blikje snel omhoog.
helaas, de helft van het drinken ligt op de grond.
ik bijt op mijn lip en staar naar de grond.
wat heb ik gedaan?

vanuit mijn ooghoek zie ik Lenna met haar ogen rollen, en van Joep hoor ik een diepe zucht.
hoe kón ik ook?!
dit is misschien wel het laatste beetje drinken dat we ooit nog gáán drinken.
en nu ligt de helft op de grond.
het liefste wil ik nu in huilen uitbarsten, maar dan zouden ze me pas echt aankijken alsof ik gek ben.

niemand zegt iets.
zwijgend zitten we een tijdje stil.
dan staat Joep op en loopt weg met zijn handen gebalt tot vuisten.
ik kan aan hem zien dat hij van binnen woedend is.
hij loopt naar het keukentje en duwt met een harde ruk het zwarte gordijntje dicht.

ik heb het goed verpest voor vandaag.