Lost again (part 2)

Goodmorning-18

'Lisa, wakker worden.' zeg ik tegen Lisa.

Ondertussen zijn Joep, Tijs en Lenna al wakker, dus Lisa is de laatste.

Lisa gaapt, rekt zich uit en kijkt vervolgens geschrokken om zich heen.

'Ik ben er nog.' mompelt ze verbaast.

Ik knik met een klein glimlachje, iedereen had deze verbaasde reactie.

'En waarom zegt dat kind dan dat er een helikopter ons ging beschieten?' hoor ik een arrogante stem achter me fluisteren.

Ik draai me om, en zie Lenna met Joep praten.

Ze hebben het over Mila.

Lenna draait haar blik naar mij toe, en kijkt me met een rot-op-blik aan.

'Hey, niet alleen Mila heeft dit gedaan, ook ik. en het stond in een schrift, ja?' sis ik boos.

'dat kind had het niet moeten zeggen, ja?!' zegt ze met de nadruk op "ja".

'Jongens rustig, geen ruzie!' Roept Joep.

Ik rol zuchtend met mijn ogen en richt mijn blik weer op Lisa, die nog steeds verbaast om zich heen kijkt.

ik glimlach stiekem een beetje, het ziet er grappig uit hoe Lisa met haar scheve bril en wallen onder haar ogen verbaast rond kijkt.

Ineens voel ik mijn buik een geluid maken, ik heb honger.

'Jongens, gaan we eten?' vraag ik, als ik in het midden van het vliegtuig sta.

iedereen stemt in, maar helaas moet ik naar eten zoeken.

Achterin ligt een berg met koekjes en kauwgom en snoepjes, maar voor ontbijt lijkt me dat niet echt lekker.

Ik loop naar de plek waar alle stewardessen meestal zitten.

Die plek ligt voor de cockpit, ik ga zo wel naar Noa en Mila kijken, bedenk ik.

Eerst eten maken.

Rechts van me zie ik een kastje.

Volgens mij een mini koelkastje ofzo.

Ik trek hem open, en een smerige geur verlaat de koelkast.

Ik trek mijn neus op, als ik de misselijk makende geur ruik.

Er ligt iets te schimmelen.

Ook voelt het helemaal niet meer koud er in, eerder warm.

Oja tuurlijk, geen stroom.

Voorzichtig haal ik alles eruit.

Het gene dat er in zit: voornamelijk cola blikjes, Sprite, Seven-up, Fanta, Ice Tea, en nog een blikje, maar dat soort ken ik niet, ik denk iets Spaans.

Ook zit er beleg in; twee beschimmelde pakjes met kaas.

ik loop op Joep af en vraag wat ik ermee moet.

'Gooi maar uit het vliegtuig hoor, kereltje.'

Ik bal mijn handen tot vuisten, ik háát het als mensen me "kereltje" of dat soort dingen noemen, ik ben toch ook geen baby meer.

(Vanaf Noa gezien).

Rustig wrijf ik over Mila's rug.

'Hoe voel je je?'

'Ik weet het niet.' antwoordt Mila schor.

'Maar ik snap het niet, gisteren die helikopter, en dat harde geluid en nu leven we nog.'

Ik knik.

'Maar goed we leven nog.' probeer ik een beetje vrolijk te zeggen.

Mila knikt nu ook.

'Ik weet niet wat er gebeurde maar ineens kreeg ik steken in mijn rug en daarna herinner ik me niks meer.'

'Ja, ik weet ook niet.' zeg ik.

Achter me hoor ik zachtjes de deur open gaan.

'Iemand zin in een boterhammetje?' Vraagt Jack, met zijn hoofd om het de hoek.

'Jij Miel?' vraag ik.

Mila knikt, en ik ook.

'Hey Mila, hoe gaat het? vraagt Jack aan Mila.

Hij lijkt nu pas te zien dat zij er ook is.

'Mwah, ik weet niet.' zegt ze.

Jack knikt begrijpelijk met zijn hoofd en doet de deur weer zachtjes dicht.

(Vanaf Jack gezien).

Ik kijk om me heen.

Joep is nog steeds met Lenna aan het kletsen, Lisa kijkt naar Tijs, Tijs kijkt zoekend om zich heen, ik weet niet naar wat, en ik sta hier, boterhammetjes te smeren.

Gelukkig zat er in een klein laatje allemaal bestek, en dit brood is nog net goed.

Ook moeten we een koelkast zien te maken, of in ieder geval een koele plek.

Ik vond later, achterin de koelkast, ook nog vijf sandwiches in plastic, waarvan er twee niet meer goed waren.

Dus heb ik de drie die nog goed zijn stiekem verstopt en ga ze zo zometeen met Mila en Noa delen.

Op de drie boterhammen voor de rest, leg ik drie dikke plakjes ham, die nog goed zijn.

Snel pak ik drie blikjes cola, en loop met alles naar het midden van het vliegtuig

'Eten!' roep ik door het vliegtuig.

Ik deel de drie boterhammen en de blikjes uit, en loop ongemerkt naar de stewardessen plek.

Ik gris de sandwiches weg en loop de cockpit in.

'Eten.' zeg ik en kijk om het hoekje.

Ik laat de drie sandwiches zien en leg mijn vinger tegen mijn mond, ter teken dat ze het niet mogen zeggen.

'Thanks.' zegt Mila verrast.

Ook Noa bedankt me, en we beginnen aan onze lekkere ontbijt.