Lost again (part 2)

wake up-52

(vanaf Mila gezien).

wakker.

volgens mij ben ik wakker.

terwijl ik mijn ogen dicht heb, hoor ik vanalles.

zacht gepraat, af en toe de golven en een soort getik.

helaas voel ik stevige koppijn, en misselijkheid.

ik kreun zachtjes en hou mijn ogen dicht.

'oh, volgens mij is ze wakker.' hoor ik een gedempte stem zeggen.

ik hoor een paar voetstappen, en even later zachtjes getik op mijn rechter schouder.

ik kreun nog een keer, want ik heb de kracht niet meer om nu te praten.

'gelukkig, ze is wakker.' hoor ik de stem zeggen.

'kom even jongens.'

al snel hoor ik meerdere voetstappen mijn kant opkomen.

ik voel iets voorzichtig van me afgehaald worden, waardoor ik het meteen ijskoud krijg.

'Mila, open je ogen maar, het kan niks kwaad.' zegt een iets lagere stem.

ik haal diep adem en open mijn ogen.

meteen schijnt er een heel fel licht in mijn ogen, en alles draait.

ik begin sneller te ademen en wordt steeds misselijker.

'Mila, calm down!' zegt dezelfde stem.

maar hoe graag ik het ook wil, ik blijf duizeliger worden en adem steeds sneller.

weer heb ik het gevoel dat ik moet overgeven, en knijp mijn ogen dicht om het te voorkomen.

'nee Mila, hou je ogen open!' zegt weer een stem.

ik schud mijn hoofd van nee.

'Mila doe het!' roept degene nu bozer.

mijn ogen schieten open, en meteen moet ik weer overgeven.

ik hoor degene naast me vloeken en weglopen.

langzamerhand begint alles minder snel te draaien, en begin ik alles te zien.

ik zit in de cockpit.

naast me staat Lenna, en aan de andere kant Tijs.

'hey meis, gaat het een beetje?' vraagt Tijs.

ik schud van nee, en voel een paar tranen wegglijden.

'er is veel gebeurd de laatste tijd, hè?' zegt hij en wrijft heel zachtjes over mijn rug.

ik knik.

ik voel me leeg.

op.

ik kijk naar buiten.

de zee is rustig, en ik zie geen wolken.

wacht, geen wolken?

ik probeer iets te vragen aan Tijs, maar het gaat niet.

er komt een soort gepiep uit.

'wat is er?' vraagt Tijs en bukt zich voorover.

ik til heel voorzichtig mijn trillende arm omhoog en wijs, bijtend op mijn lippen om niet aan de pijn te denken, naar buiten.

'ja, lekker weer hè?' zegt hij en knikt tevreden.

maar ik wil weten waarom, dus haal ik mijn schouders op ter teken van: waarom?

'ik weet het niet, ik denk dat we zo ver zijn afgedreven, dat we eindelijk bij een zonniger deel zijn aangekomen ofzoiets.' zegt Tijs.

het lijkt me vreemd, maar ja er gebeuren hier zulke vreemde dingen, dus het zal wel zo zijn.

'heeft Joep nou eten?' vraagt Lenna met haar arrogante stem.

ik hoor Tijs geïriteerd zuchten.

'nee Lenna, voor de zoveelste keer: nee. we hebben hier helemaal niks meer.' 

'oké, nou sorry hoor.' zegt ze beledigt.

ik rol met mijn ogen.

al had ik dat beter niet kunnen doen want meteen schiet er een steek in mijn hoofd.

'gotsie!' zeg ik met een schorre stem.

'wat is er?' vraagt Tijs meteen.

het valt me op dat ik weer een beetje kan praten.

'steek.' zeg ik zacht.

'gaat het?' 

ik knik zachtjes.

ik voel nu pas hoe moe ik ben.

het liefst wil ik weer slapen, maar ik wil ook wel weten wat er allemaal is gebeurd.

en waar zijn Jack en Noa eigenlijk?

'waar zijn Jack en Noa?' vraag ik, om vervolgens weer hard te moeten hoesten.

ik zie Tijs' blik naar Lenna toe gaan, en ze kijkt weg.

Tijs neemt een grote hap adem en begint.

'ze zijn allebij dood.'