Lost again (part 2)

Painful-37

'Open je ogen maar lieverd.' zegt Lisa na een hele tijd.

Voorzichtig open ik mijn ogen en voel met mijn goede arm aan mijn haar.

Wow, het is heel kort.

Het komt tot mijn kin en voelt minder geklit aan.

'Kort.' zeg ik zachtjes.

'Ik weet het, maar het is een stuk beter zo.'

Ik knik voorzichtig.

'Het is vast wel even wennen he?'

'Ja.' zeg ik met een kleine glimlach.

'Zal ik ook een nieuwe outfit voor je bedenken? nog mooier en nog warmer.' vraagt Lisa.

'Ja leuk. doe je iets met mode?' vraag ik.

'Nee, dat niet. ik werk veel met computers.'

Oja, precies zoals ik had verwacht.

'Oke, ga je gang maar.' knik ik en Lisa loopt meteen weg om kleren te zoeken.

En toen zat ik hier alleen, denk ik.

Ik voel nog even aan mijn haar, en knik tevreden.

ineens denk ik weer aan iedereen thuis.

En aan David.

Mijn lieve vriend.

Zijn mooie blauwe ogen.

Zijn mooie haar.

Zijn mooie gezicht.

Alweer voel ik tranen stromen.

Kan het ooit een keer ophouden?!

En zal ik het aan Jack vertellen over David?

Over dat hij mijn vriendje is?

Nee, niet nu, want Jack is te ziek.

'Zo, doe je ogen maar dicht.' zegt Lisa, die me uit mijn gedachtes haalt.

'Hoezo?'

Maar voor ik er antwoord op heb gekregen, wordt er een koude doek om mijn hoofd gebonden.

'Dan weet ik zeker dat je niet kijkt.' grinnikt Lisa.

Ik voel van alles om me gebonden worden.

Het voelt wel lekker warm.

Ik wrijf mijn laatste paar tranen van mijn wangen, en voel een hand op mijn schouder gelegd worden.

'Het komt goed.' fluistert Lisa's zachte stem, en gaat weer verder.

'Au!' Schreeuw ik na vijf minuten en grijp naar mijn pijnlijke arm.

Een misselijke golf overspoelt me meteen.

'Shit! sorry sorry!' roept Lisa.

De tranen prikken letterlijk in mijn ogen, en mijn wond brand als nooit tevoren.

'I-ik was het helemaal vergeten! wat kan ik doen?' vraagt ze overstuur.

Maar ik kan niks meer uitbrengen, en val op de grond.

Met een harde klap kom ik op de zijkant van mijn hoofd neer.

Ik hoor Lisa's voetstappen wegrennen, en alles begint langzaam zwart te worden.

Het vervaagde geschreeuw en geren is het enige dat ik hoor.

Ik lijk wel verdooft.

Behalve mijn arm.

Alles draait, en ik zie bijna niks meer.

Tot alles zwart wordt.