Lost again (part 2)

no- 47

(vanaf Noa gezien).

hijgend lig ik al uren bovenop het dek van het vliegveld.


de brandende zon laat mijn rug gloeien.


zou Mila echt dood zijn, zoals de rest zegt?


nou ja, iedereen behalve Joep dan.


Joep gelooft wel nog dat ze leeft.


ik heb geen idee.


toch mis ik haar stiekem wel.


haar geknuffel, haar avonturen met mij samen, eigenlijk alles aan haar wat Lenna niet heeft.


ik voel een traan over mijn wang glijden, en leg mijn hoofd in mijn armen.


langzaam denk ik over gisteren.


'jongens,' schreeuwde Joep als een één of andere gek.


'riemen vast!' 


Lenna en ik keken elkaar geschokt aan, dit moest toch wel erg zijn.


snel klikte ik hem vast, maar ik zag Lenna niks doen.


'Lenna!' Riep ik.


'doe je riem aan!'


ze schudde wild met haar hoofd van niet.


ik haalde mijn schouders op en keek voor me uit.


en toen kwamen de harde knallen en de zeikende regen vanuit de lucht vallen.


onweer vindt ik niet erg, maar dit was wel de heftigste die ik ooit had meegemaakt.


even later werden mijn voeten nat.


'Jongens eruit!' schreeuwde Tijs naar ons.


snel klikte ik de riem weer uit en stond op.


ik keek naar achteren, op de plek waar Mila zat.
ik kon het niet goed zien maar zag een schaduw hulpeloos met haar armen gebaren.


'we moeten Mila helpen!' schreeuwde ik naar Lenna.


'nee!' gilde ze terug.


'je denkt toch niet zo'n bitch te helpen?' 


maar voor ik antwoord kon geven, werd ik mee getrokken en klommen we omhoog op het dek.


daar zaten Tijs en Joep die ons hielpen omhoog te komen.


'jongens, blijf rustig.' zei Tijs voorzichtig en wreef over mijn rug.


'waar zijn Mila en Jack?' huilde ik.


'stel je niet aan!' siste Lenna.

'sorry Noa,' zei Tijs, 'we kunnen niet iedereen redden, eerst moeten we onszelf redden.'


en ja, die kwam hard aan.


ze lieten Mila gewoon in de steek, en Jack ook.

alletwee zo hulpeloos als wat.


'doe je ogen dicht en probeer te slapen.' zei Joep tegen Lenna en ik.


ik besloot op het natte, ijskoude dek te gaan liggen en aan iets leuks te denken.


maar al snel zonk het vliegtuig een stuk naar beneden, het water in.


ik klemde me aan Tijs vast.


'sst.' kalmeerde hij me.


'het komt goed, het vliegtuig gaat vast niet dieper zinken.'


ik vertrouwde hem en sloot mijn ogen, voor ik weer allemaal flitsen zag.


zo had ik de nacht dus overleeft.


maar Mila en Jack.


ze kunnen gewoon niet...


ik zucht diep met een trillerige stem en probeer weer te gaan slapen.


'Jongens, kom helpen!' hoor ik nog geen minuut later.


snel draai ik me om en kijk naar de andere kant van het vliegtuig.


daar staat Tijs iemand het dek op te slepen.


'Mila!' schreeuw ik.


wow, wat ben ik blij haar te zien.


snel ren ik naar haar toe, maar als ik er bijna ben wordt ik vastgegrepen.

mijn adem stokt in mijn keel en ik weet niet wat ik moet doen.


helaas ziet Tijs niet wat er gebeurt.


snel rent degene -ik zie niet wie- naar de andere kant van het dek en gooit me met een slinger het water in.


'help!' schreeuw ik.


het ijskoude water bevriest me ongeveer meteen.


ik probeer snel naar de vleugel van het vliegtuig te zwemmen, maar dan voel ik een hard voorwerp mijn hoofd raken, en wordt ik duizelig.


ik voel met mijn vingers aan mijn hoofd, en als ik mijn handen terugtrek zijn ze helemaal rood.
vervolgens gooit degene nog iets naar me, maar dat zie ik al niet meer.


voor ik helemaal wegval, zie ik wie het is.


nee, dit kan niet.


ik wil naar degene schreeuwen en tieren, maar alles wordt helemaal zwart.