Lost again (part 2)

Lisa-44

'Mila!' roept een bange stem.

Van wie is die stem?

'Mila?'

Die stem komt me zo bekend voor.

'Ja?' zeg ik zachtjes met ogen dicht.

'Mila, geen tijd doe je ogen open!' roept degene nu een stuk bozer.

Geschrokken open ik mijn ogen en kijk recht in het gezicht van Joep.

Hij heeft betraande ogen en ziet er moe uit.

'J-joep?'

'Mila, ik zeg toch, geen tijd voor grapjes nu!'

'M-maar ik doe niks grappigs!' zeg ik half geïrriteerd en half verwart.

Is dit een droom?

Of was dat van mijn vader een droom?

Voor alles zwart werd en toen al die mensen op me af kwamen, was dat dan de droom?

Of ben ik nu weer in een droom?

Nee, volgens mij is dit de werkelijkheid.

Zonder het te laten zien, knijp ik in mijn arm.

Auw! ja, deze wereld is geen droom.

Maar toen ik op de grond naast mijn vader zat, wat zei die man?

Geloof niemand, zei hij.

En mijn vader, hij zei iets van dat Nova dichterbij zat dan ik dacht.

Een rilling gaat over mijn rug.

Wat heeft dit allemaal te betekenen?

Zit Nova soms in dit vliegtuig?

Nog een rilling loopt over mijn rug.

'Mila.' zegt Joep doordringend.

ik heb echt geen zin in Joep.

Maar ben wel benieuwt waarom hij zo bang is.

'Ja?' zeg ik toch maar.

'Lisa is dood.'

Tien seconden lang blijf ik zo staan.

Ik kijk Joep recht in zijn ogen aan.

En dan barst ik in huilen uit.

Ik weet niet meer wat ik moet doen en zak op de grond.

Ik voel een arm zachtjes mijn schouders raken; die van Joep.

'Hey meissie, rustig maar.' zegt hij.

Hoe kan ik nou weer rustig blijven?

'Waar is ze?' vraag ik met schokkende schouders?

'Ze is van het vliegtuig afgevallen.'

Meteen moet ik nog harder huilen en zie dat Joep er ook kapot van is.

'Ik hoorde ineens een raar geluid en ben gaan kijken op het vliegtuig.

en ineens lag ze daar, in het water.'

ik zie het al voor me; hoge ijskoude golven, die je binnen een uur verlamd maken van de kou.

'ik ben snel terug gerend,' vervolgt Joep zijn verhaal, 'en heb een reddingsvest die ik vond naar haar toe gegooid.'

hij haalt zijn neus op, en hoest.

'en toen?' vraag ik, nog steeds in tranen.

'toen kwamen er weer veel golven en het vliegtuigdek was gevaarlijk, dus moest ik wel terug naar binnen. het spijt me Mila, het spijt me echt.'

'jij kunt er toch niks aan doen.' zeg ik zachtjes.

Joep staat op en loopt naar de deur.

nog één keer kijkt hij om en dan doet hij de deur dicht.

Ik wacht een paar seconden, en vervolgens barst ik alweer in huilen uit.

Lisa dood.

Het kan gewoon niet.