Lost again (part 2)

Last hours-15

Langzaam gaan mijn ogen open.

Meteen wordt ik overspoelt door gedachtes.

Om twaalf uur komt de helikopter.

Hoe voelt het?

Doet het pijn?

En wat gebeurt er daarna?

En nog duizend van dit soort irritante gedachtes.

Rechts van me zit Jack en daarnaast Noa.

Ik buk naar voren om uit het raampje te kunnen kijken.

Het schemert nog, maar ik zie al een klein deel van de zon boven de zee uitsteken.

Ik ga denk ik nog maar even slapen.

Gisteren hebben Lisa en Tijs afgesproken dat ze deze dag tot twaalf uur willen blijven slapen.

Begrijpelijk, want dan hoef je het tenminste niet mee te maken.

Ik sluit mijn ogen weer en denk aan leuke dingen.

Helaas, na een kwartier het te geprobeerd te hebben, slaap ik nog steeds niet.

Voorzichtig sta ik op.

Meteen schiet er een steek door mijn hoofd en krijg ik ontzettende hoofdpijn.

Shit, een kater.

Wankelend loop ik naar de deur - nouja, het grote gat - en trek mezelf omhoog.

Het is nog fris buiten, maar het is wel te doen.

Met een raar gevoel in mijn buik, ga ik op de grond zitten en staar na de zee.

Ik wil niet beschoten worden.

meteen prikken er weer tranen achter mijn ogen.

Ik haat al dat gehuil eigenlijk, maarja als je nog maar een paar uur te leven hebt is dat wel logisch, denk ik.

Ik kijk naar de wond op mijn arm.

Er zit nog "verband" op (eigenlijk een stuk shirt van Jack), maar het is al helemaal rood geworden.

Ik durf het er nu niet af te halen.

Maar gelukkig doet het al een stuk minder pijn, en het lopen gaat steeds beter.

Achter me hoor ik ineens voetstappen.

'Hey Miel.' hoor ik een bekende stem zeggen.

Ik draai me om en zie Noa.

'Hey Noowie.' zeg ik, en ze ploft naast me neer.

'Raar hè?' zegt ze zachtjes.

'Wat?'

'Je weet wel, wat er gaat gebeuren.'

Ik knik verdrietig.

'Laten we hopen dat we niet dood gaan.' zeg ik en veeg een lok haar uit mijn gezicht.

'Ja maar misschien is het wel beter zo, ik bedoel, hoe overleven we dit op zee?' zegt ze.

Ik kijk haar een beetje raar aan.

'Dat is tenminste langer dan na twaalf uur, maar misschien heb je gelijk.'

'Ja...' mompelt ze.

Ik kijk voorzichtig naar haar, en zie dat haar ogen zich vullen met tranen.

Ik sla gauw een arm om haar schouder.

'We hebben er tenminste gisteren de beste avond ooit van gemaakt. met de vuurpijl op het laatst, is dat mooie afsluiting.' Zeg ik met een brok ik mijn keel.

Ze knikt afwezig en staart naar de zee.

'Waar zouden we nu zijn?' vraagt Noa na een tijdje.

'Ik weet het niet, echt niet.'

'Ik weet niet waarom,' zegt Noa, na een lange tijd voor ons uit kijken, 'maar sinds vandaag denk ik alleen nog maar aan mijn ouders.'

Ik kijk haar aan, en knik met mijn hoofd.

Hoe zou het zijn om alle twee je ouders te verliezen?

'Nou ja, niemand heeft me dan te missen als ik er zometeen niet meer ben.' concludeert ze.

Oke dat klinkt ook wel een beetje overdreven dramatisch, maar ze heeft wel een punt.

Ik heb al mijn familie en vrienden nog en mijn broertje.

Gotver! ik wil helemaal niet weg!

'Ik wil niet.' zeg ik zacht, en leun tegen Noa aan.

'Ik ook niet Miel.'

'Hey.' horen Noa en ik ineens achter ons.

We draaien tegelijkertijd om en zien Jack staan.

'Hey Jack.' zeg ik zacht.

'Hoi.' zegt Noa, en doet een oog dicht tegen de zon die al een stuk hoger staat.

Jack knielt naast ons neer, en heeft rode ogen.

'Sorry, ik hield het even niet meer.' zegt Jack als hij ziet dat ik naar zijn rode betraande ogen kijk.

'Is niet erg.' zeg ik.

'laten we er nog een paar leuke laatste uurtjes van maken.' zegt Noa na een tijdje.

Ik knik en Jack kijkt op zijn horloge.

Zijn gezicht betrekt.

Hij wrijft met zijn handen in zijn ogen.

'Kut, half elf.'

'Wat nu al?!' roept Noa.

'Stil.' sis ik zacht naar haar.

'Sorry.' zegt ze, en ik geef haar een knuffel.

'Niet erg.' antwoord ik terug.

Langzaam voel ik de tranen alweer rollen, en eigenlijk bij alle drie.

'Fuck het is koud hier!' horen we een truttige stem zeggen.

Onee, dat kan maar een iemand zijn.

Ik zucht en draai me om.

En ja, ik had het goed geraden, het is Lenna.

Smakkend zit ze op een kauwgompje te kauwen.

Houd dat mens dan nooit op met irriteren?!

Zelfs op de laatste dag niet?!

Voorzichtig gaat ze zitten en haalt een pakje aardbeien kauwgom tevoorschijn.

'Wie wilt?' vraagt ze.

Oh, Lenna wordt aardig, denk ik sarcastisch.

'Ik!' roepen we in koor.

Ze stopt eerst bij haarzelf een kauwgompje in haar mond, dan pakt ze er een voor Noa en dan een voor Jack.

'Oeps, op.' zegt ze met een bitchy grijns.

Gotver zelfs op deze dag doet ze zo?

Wat is haar leven?!

'Rot toch op, stom wijf.' mompel ik.

Ze rolt overdreven met haar ogen en draait haar rug naar me toe en gaat met Noa staan kletsen.

Noa lijkt het allemaal wel goed te vinden.

Ik draai me ook maar om en kijk recht in het gezicht van Jack.

'Hoe is het met je arm?' vraagt hij en veegt een lok zwart haar uit zijn gezicht.

'Weet niet, het boeit ook niet zoveel meer.'

'Oke.' zegt hij en probeert te glimlachen.