Lost again (part 2)

Littekens-40

Net voor ik de deur uit wil gaan, bedenk ik me dat ik dan ook langs Lenna en Noa moet lopen, want helemaal achterin liggen alle koekjes en snoep.

Jack mag mijn koekjes ook wel, dan hoef ik niet langs die twee.

Maar dan borrelt er ineens een beter idee op.

'Ga je nog?' vraagt een gapende Jack.

Ja, denk ik, dit idee gaat werken.

'Ja.' zeg ik met een geheimzinnige grijns en loop de deur uit.

Ik zie iedereen de koekjes eten, en voor zich uit staren zonder echt iets te doen.

Lenna kijkt me met een vieze blik aan, en Noa is me geen blik meer waardig.

Ik zucht, rol met mijn ogen, en besluit naar Lisa te lopen.

'Hey Mila.' zegt ze met volle mond.

'Hey, heb je misschien nog wat kleren en stof?' Vraag ik.

'Waarom?' vraagt ze en duwt met haar wijsvinger haar bril tegen haar neus.

ik stap dichterbij en fluister mijn idee.

Ze krijgt net als ik een geheimzinnige grijns op haar gezicht en wijst naar links.

'Thanks.'

Ik loop naar de plek waar ze wees.

Ik zie een grote stapel kleren liggen, verspreidt over twee passagiers stoelen.

Perfect.

Ik grabbel wat in de stapel, tot ik genoeg kleren en stoffen heb, en loop naar de cockpit.

Als ik bij de deur van de cockpit ben, sluip ik zachtjes de kamer binnen.

Jack slaapt.

Précies volgens mijn plan denk ik met een sluwe grijns.

Ik geef een klein tikje tegen zijn rug, maar hij reageert niet.

'Jack.' fluister ik.

En nog doet hij niks.

Die slaapt goed.

Dan kan mijn plan eindelijk in werking gaan: hem ongemerkt een nieuwe outfit geven.

Met een plof laat ik de stapel kleren op de andere stoel naast hem vallen, en begin met zijn broekspijp van zijn jogingbroek omhoog te rollen.

Ja hoor, meteen zie ik al een flinke wond in zijn been.

Tss hij wil gewoon niet zeggen tegen ons van al die wonden.

Ik graaf door de stapel kleren tot ik een wit shirt heb gevonden.

Ik scheur met al mijn kracht een reepje stof af en bind het om zijn wond.

Beter.

Ik rol de broekspijp nog meer op tot aan zijn knieën, maar daar zijn geen wonden meer.

Ik begin aan zijn andere been, en daar zie ik meteen twee loodrechte littekens.

Precies recht.

Ok, raar.

Ik doe er weer een wit reepje stof omheen en begin aan zijn armen.

Maar zodra ik zijn mouwen heb opgerold krijg ik de schrik van mijn leven.

Zijn arm zit vol met dezelfde krassen en littekens.

Ik knipper even om te kijken of het wel echt is, en dat is het.

'Jezus.' mompel ik geschrokken.

Wie zou dat gedaan hebben?

Joep?

Tijs?

Lisa?

Noa?

Lenna?

Ja, Lenna zou kunnen.

Ik krijg een misselijk gevoel, maar besluit het toch maar snel te verbinden.

Met trillende handen rol ik de volgende mouw op.

En ja hoor, precies hetzelfde.

Ik wrijf even snel door mijn korte haar. Jack heeft trouwens niet eens iets gezegd van mijn haar, maar dat boeit eigenlijk ook niet.

Ik zit hier nu met een veel groter probleem.

Ik scheur een zwart shirt aan flarden, want het witte shirt is al helemaal op.

Snel verbind ik het en rol het gauw terug.

Oke, zijn buik.

Ik slik en bijt vervolgens op mijn lip.

Zal ik het wel doen?

Moét ik het wel doen?

Mijn gedachtes zeggen nee, maar mijn handen zijn al bezig met het omhoog stropen van zijn dikke trui.

Als ik zijn buik zie krijg ik pas echt kotsneigingen.

Op ongeveer elke plek zijn wel kaarsrechte krassen te vinden.

Wie dit heeft gedaan is echt gek!

'What the hell.' mompel ik.

Mijn handen trillen als gekken en ik weet niet meer wat ik moet doen.

'Mila?' hoor ik een schorre stem zeggen.

Shit.

Jack.