Lost again (part 2)

finger?-79

hijgend sla ik alle bladeren uit mijn gezicht.

gelukkig weet ik het pad naar het hutje nog, het is dichtbij.

nog steeds kan ik het nauwelijks geloven dat Nova bewusteloos is.

of dood.

waarschijnlijk niet.

alleen bewusteloos dan.

ineens komt er een vraag in me op.

zitten Noa en Jack ook in de kooi?

Lenna en Tijs in elk geval wel, maar Noa en Jack weet ik niet.

ik stop met rennen en denk.

zouden zij wél dood zijn?

ik krijg een misselijk gevoel.

ik schud verwoed mijn hoofd, nee, dat kan niet.

tuurlijk kan dat wel, zeggen mijn gedachtes.

ik ren door en zie het hutje verschijnen.

als ik er ben, druk ik me tegen de muur aan, je weet maar nooit of er nog mensen in het hutje zijn.

hijgend kijk ik om het hoekje.

niemand.

snel ren ik het hutje in.

meteen begin ik met zoeken.

ik schuif stoelen opzij, kijk in de lades, en zelfs onder het kleed.

maar zonder resultaat.

waar is die sleutel?! schreeuwen mijn gedachtes.

maar ineens hoor ik weet het geritsel dat ik de eerste keer in het hutje ook hoorde.

ik blijf stokstijf staan en houd mijn adem in.

'hallo?' vraag ik met trillende stem.

harder geritsel.

trillend kijk ik om me heen.

waar komt het geluid vandaan?

ineens voel ik iets tegen mijn blote voeten prikken.

schreeuwend val ik naar achteren op het kleed.

uit de vloer steekt een bewegende vinger.

als een gek ren ik het hutje uit.

oh my god, wat heb ik net gezien?!

wat was het?

een vinger ja, maar hoe, wat...?

---

hijgend kom ik weer terug bij de kooi.

Nova ligt nog steeds roerloos op de grond.

'en, heb je de sleutel?' roepen een paar mensen van boven.

'nee, ik heb...'

'pak de sleutel!' onderbreken de mensen me.

'maar...'

'we gaan hier bijna dood!' schreeuwt een bange stem.

'het kan niet!' schreeuw ik.

stilte.

'er zit iets, of iemand onder het hutje.' 

vragend kijkt de groep boven me, me aan.

ik schud mijn hoofd en loop heen en weer.

'wat moet ik doen?' roep ik.

'haal die sleutel! of wil je hier in je eentje blijven en ons later verhongeren?' roept een stem wanhopig.

'oke.' ik slik. 'oke, ik ga.'

met een trillend lichaam loop ik weer terug.

'goed zo!' roepen een paar mensen me na.

'je kan het Mila!' hoor ik Tijs nog net roepen.

er vormt een kleine glimlach rond mijn gezicht.

-

aangekomen bij het hutje, wordt ik alsmaar zenuwachtiger.

van wie is die vinger?

en wie is het zowieso?

is het een zombie?

een monster?

of gewoon een mens?

ik neem een diepe teug adem en loop het hutje in.

met wankelende benen kijk ik goed naar elke stap die ik zet.

alweer kijk ik zoekend in het rond.

zou er hier ook een wc zijn?

ik loop "de woonkamer" in.

het is een soort mini-kamertje van ongeveer twee bij twee meter.

midden in "de woonkamer" zit een gat.

zomaar een gat.

Met een grote boog loop ik er omheen.

wat zou er in het gat zitten?

ik wil het niet eens weten.

ineens stap ik op een scherpe punt.

'auw!' schreeuw ik.

van schrik val ik achterover tegen een soort stoel en kast aan, waardoor er van alles op de grond valt.

met een harde klap belandt ik in de spullen.

mijn gewonde arm gaat weer open en in mijn voet zit een splinter.

met mijn goeie arm trek ik hem eruit en sta op.

de wond brand en gloeit als een gek.

dan hoor ik nog iets op de grond vallen.

langzaam loop ik naar het voorwerp toe.

hoe meer ik dichterbij kom, hoe beter ik zie wat het is.

met trillende handen pak ik het voorwerp op.

'dit kan niet.' er verschijnt een glimlach op mijn gezicht, de eerste echte glimlach in weken.

ongelovig kijk ik naar het voorwerp.

het is een mobieltje.

dit is mijn redding!

'yes!' schreeuw ik, nog nooit ben ik zo blij geweest met een mobiel.

het is een donkerrood ouderwets mobieltje.

ik klap hem uit en wil meteen 112 bellen, maar dan zie ik dat er een code op zit.

snel ren ik het hutje uit.

terug naar de kooi.

dit moeten de anderen weten.