Lost again (part 2)

call-80

(vanaf Tijs gezien).

gehurkt kijk ik naar de grond onder me.

hoelang zouden we al in de kooi zitten?

ik misschien een week, anderen minder lang of juist langer.

ik snap nog steeds niet dat Joep schijnbaar het hulpje is van Nova.

zo gedroeg hij zich echt niet.

Nova ligt nog steeds op de grond.

'waar blijft Mila?' vragen een aantal mensen zich af.

ze is nu al een lange tijd weg.

ik hoop echt dat ze de sleutel heeft gevonden.

'daar komt ze!' schreeuwt iemand ineens.

gelijk staan er een paar mensen - waaronder ik ook - op om te kijken.

en ja, daar komt iemand aanrennen.

dat moet Mila zijn.

'waar is de sleutel?' schreeuwt iemand als een bezetene.

die zal wel zeker een lange tijd in de kooi zitten.

'heb je de sleutel?' schreeuw ik naar beneden.

ze schud haar hoofd. 'nee.'

een steek van teleurstelling gaat door me heen.

'stom kind zoek verder!' roept een één of andere gek.

'hé, doe eens normaal!' roept Lenna tegen degene.

'maar...' begint Mila. 'ik heb een mobieltje.'

iedereen begint als een gek te roepen en schreeuwen.

dit is onze redding!

'goed zo!" hoor ik een paar mensen roepen.

'heb je al gebeld?' vragen anderen.

'ehm nee...' Mila laat haar hoofd hangen. 'er zit een code op.'

ow, dat wordt een stuk lastiger.

'het moeten vier cijfers zijn.' schreeuwt Mila omhoog, terwijl ze het mobieltje openklapt.

'is hij opgeladen?' vraagt iemand uit de kooi.

'nog twintig procent ongeveer.' zegt Mila. 'maar wat is de code?'

we hebben vier kansen om het te raden. 

'Nova!' schreeuwt iemand.

iedereen kijkt verbaast om.

het is Lenna.

'Nova, dat moet de code zijn!' zegt ze opgewonden.

'maar op zo'n ding kun je alleen maar cijfers intypen.' zegt iemand.

'nee gekken, onder het cijfer staan altijd letters. toets de cijfers in waar de N, de O, de V en de A onder staan.'

oké, dat had ik niet zelf bedacht.

snel toets Mila het in.

iedereen kijkt haar hoopvol aan, totdat ze haar hoofd laat zakken.

een paar mensen zuchten van teleurstelling.

'oké guys, niet zo disappointed hier. we proberen het gewoon overnieuw.' zegt Lenna.

mensen kijken haar raar aan, omdat ze Engels door haar zinnen gebruikt, maar stemmen toch in.

er verschijnt een glimlach op mijn gezicht.

we hebben nog drie kansen om te raden.

anders wordt het mobieltje geblokkeerd en blijven we hier voor altijd zitten.

maar als we het wél raden, dan kunnen we hier waarschijnlijk weg en blijven we in leven.

'we proberen gewoon nog iets. weet iemand nog een woord van vier letters?' vraag ik en kijk rond.

'Deadline!' hoor ik  een kinderstem zeggen.

het is een klein jongetje van - ik denk - zeven jaar oud.

hij heeft bruine krullen en grote bruine ogen.

'nee sorry dat kan niet, er moeten vier letters in zitten.' zeg ik met een vriendelijke glimlach en aai over zijn hoofd.

iedereen is hard aan het denken, maar er komt niks zinnigs uit onze monden.

ineens valt mijn oog op iets bewegends.

ik kijk goed naar beneden en tot mijn verbazing staat Nova vlak achter Mila.

mijn adem stokt in mijn keel.

'Mila!' schreeuw ik. shit dit gaat helemaal mis.

ze lijkt het niet te merken en denkt dat het de code is die ik naar haar schreeuw.

'nee Mila achter je!' schreeuw ik.

ook andere mensen merken het nu en schreeuwen.

ze draait zich om en ziet Nova eindelijk.

maar het is al te laat.

Mila ziet het gebeuren, ziet dat Nova haar wil neerslaan met een enorme tak in zijn handen.

net op het laatste moment zie ik haar iets bedenken.

'vangen!' schreeuwt ze en gooit het mobieltje de lucht in.

alle handen van de mensen steken uit de kooi in de hoop het mobieltje te kunnen vangen.

het mobieltje vliegt eerst een stuk hoger dan de kooi en daalt dan recht op onze handen af.

het mobieltje vliegt de handen voorbij.

mis, mis, mis.

'ik heb hem!' schreeuwt een kinderstem.

iedereen draait zich naar het jongetje om.

vol trots heeft hij het mobieltje in zijn handen.

ineens horen we een harde klap.

iedereen duwt zijn hoofd uit de kooi om te kijken wat het was.

daar ligt Mila.

een plas bloed om haar heen.

iedereen is stil.

Nova is verdwenen.

de tranen schieten in mijn ogen en ik zie wazig.

ook een aantal mensen doen moeite hun tranen te bedwingen en anderen zuchten verslagen.

'welk nummer moet ik bellen?' vraagt het jongetje.

niemand zegt iets.

het blijft minuten lang stil tot we het jongetje alweer horen praten.

'hoi mama.' zegt het jongetje blij.