Lost again (part 2)

tricky-60

voor je gaat lezen iets heeeeeel belangrijks:

IK HEB 4K READS!!!!

WOOHOOOOOOO!!!

ZO ERG BEDANKT! ZONDER JULLIE WAS IK NOOOOIT DOOR GEGAAN, EN HAD IK NOOIT ZOVEEL READS BEREIKT!

ZELFS MEER DAN MIJN EERSTE LOST DEEL (BEETJE VREEMD MAARJA ;D)

dus dat wilde ik even zeggen!

en nu kan je snel doorlezen wat Mila gaat meemaken....

---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

ik kijk uit het gebarste raampje.

het is al midden in de nacht, maar ik kan gewoon echt niet slapen.

 de gedachte je hebt het verpest, blijft maar door mijn hoofd spoken en ik krijg het er ook niet meer uit.

als ik gewoon thuis zou zitten en een blikje had laten vallen, had ik er echt geen probleem van gemaakt, maar dit is gewoon waarschijnlijk het laatste drinken in dit vliegtuig.

daarnet is Joep terug gekomen en hebben we zonder iets te zeggen het laatste beetje drinken samen opgedronken.

nu is iedereen aan het slapen en lig ik met mijn ogen open, op mijn zij leunend, naar buiten te kijken.

ineens komt er een idee in me op.

wat nou als we het blikje vullen met zeewater en het vervolgens in de zon zetten morgenochtend.

want dan dampt toch al het zout eruit ofzo?

ik had zoiets gehad bij scheikunde ooit.

lang geleden.

wat was het nou?

destilleren, extraheren, indampen, wat had je nog meer?

ik heb geen idee meer.

beter opletten bij scheikunde, denk ik sarcastisch.

nog steeds kijk ik uit het raam.

mijn ogen sperren wijd open als ik weer het "zwarte ding" in zee zie.

door het licht van de maan zie ik het zwarte ding glimmen.

het is dus van een metaal of zoiets.

het gevaarte drijft nog steeds op de grote golven, precies zo ver dat het niemand opvalt.

althans, bijna niemand, ik zie het wel.

maar wacht eens, laatst zag ik het ding ook, en net zoals nu op preciés dezelfde afstand.

snel draai ik mijn hoofd opzij, in de hoop dat Joep of Lenna het ziet.

Lenna ligt diep te slapen, maar Joep is er niet.

wat? waar is hij?

mijn hart begint sneller te kloppen.

zou hij hier iets mee te maken hebben?

nee, nee, nee, nee, nee!

het is Lenna die hier iedereen vermoordt en niet Joep.

toch?

ik begin ineens flink te twijfelen, maar kom er niet uit.

de enige manier om dit te checken is op het vliegtuig te klimmen om te kijken of hij daar is.

maar hoe?

------------------------------------

even later sluip ik zo stil als ik kan naar de "deur", oftewel de doorweekte, opgehangen kleren bij het gat in het vliegtuig waar eerst de deur zat.

ik weet nog steeds niet waarom ik dit nou eigenlijk doe, maar anders kom ik er toch nooit achter wie het is.

maar net als ik door de deur heen wil lopen bedenk ik me iets:

misschien is hij gewoon naar de wc ofzo.

ik kan mezelf wel voor mijn hoofd slaan, dat ik daar niet eerder aan heb gedacht!

dus sluip ik een paar seconde later naar het keukentje voorin.

voorzichtig duw ik de vochtige, stinkende wc-deur open.

maar inplaats van dat ik Joep zie, stoot ik heel hard mijn voet aan iets.

ik wil het uitschreeuwen maar ik houd me in.

ik bijt op mijn tong en tel, al hinkelend, tot tien.

als ik klaar ben met tot tien tellen, kijk ik naar beneden.

even lijkt het of mijn hart een sprongetje maakt van schrik.

mijn laptop ligt er.

er zit een grote soort van deuk in en hij steekt rechts in een hoekje uit.

oké, iemand moet dit hebben gepakt, het kan niet anders.

met veel moeite - door mijn pijnlijke armen - til ik de laptop, die nu loodzwaar aanvoelt, op en sluip de cockpit in.

ik sluit de deur op zijn allerzachtst, en plof in de stoel.

na vijf minuten wachten is de laptop eindelijk opgestart.

het felle licht van het scherm verblind mijn ogen ongeveer, en ik moet een paar keer knipperen voor ik weer iets zie.

meteen valt me iets op; er is een nieuw bestand bij gekomen.

een nieuw Word documentje.

mijn ademhaling versnelt en met trillende handen besluit ik het Word bestandje open te klikken.

even sluit ik mijn ogen, zodat ik niet meteen zie wat er staat, maar na een keer diep ademhalen open ik ze toch.

het volgende lees ik:

you never know who it will be,

watch out before you end up in the sea

greetings from me:

Joep

Lenna...

ik gooi - letterlijk - de laptop met een harde klap dicht.

ik kan er niet meer naar kijken.

meteen springen de tranen in mijn ogen.

duizenden vragen tollen door mijn hoofd, maar twee vragen blijven toch echt steken.

wie heeft het wachtwoord van mijn laptop?

en wie is het?