Lost again (part 2)

parents-81

        Heey guys!!!!!!

ik heb 9K reads bereikt!!!!!!!

echt zooooooo erg bedankt!!!!

ik hoop echt nog 10K te krijgen als ik hem af heb!

maar ik ben ook al heel erg blij met 9K!

lees snel m'n nieuwe hoofdstukkie maar ;P

xxx luf joeeee so muchhhh :) x

------------

(vanaf Milou gezien)

-voor degene die het niet meer weten; de moeder van Mila.-

starend uit het raam kauw ik op cornflakes.

het is al donker buiten.

ik moet er niet aan denken dat Mila nu helemaal alleen in het donker zit met die enge griezel Deadline.

hoelang is Mila al weg?

hoelang geleden zijn de opspoor acties al gestaakt?

hoelang blijf ik elke dag de krant lezen, waar elke dag het nieuws van Mila en een aantal anderen personen instaat?

en hoelang blijf ik nog uit het raam staren?

ik schud mijn gedachtes weg en pak snel een tijdschrift.

Marcus (voor degene die dit ook niet meer weten; de vader van Mila.) zit al een hele tijd lang door te bellen.

ik sla een bladzijde open, maar zie gelijk al een foto van Mila staan.

de tranen schieten in mijn ogen.

boos gooi ik het tijdschrift weg, sta op en ren naar boven.

Marcus heeft het gemerkt, hangt op en rent me achterna.

ik ga op een koude stoel zitten en sla mijn handen voor mijn ogen.

na een korte tijd voel ik dat er een arm over mijn schouders wordt geslagen.

Marcus drukt me tegen me aan.

'ze moet terug komen.' snik ik.

'dat willen we allemaal.' zegt hij zacht.

Noa komt (het broertje van Mila) de kamer ingelopen.

'wat is er papa?' vraagt Noa.

snel duw ik Marcus' arm van mijn schouder af.

'niks schatje. ga nou maar in bed liggen.' zeg ik tegen Noa.

niemand beweegt zich.

'Marcus stop Noa in bed!' zeg ik gestresst.

'moet ik dat nou elke dag doen?' vraagt Marcus zuchtend. 'jij hebt de laatste weken Noa niet een keer in bed gestopt.'

'ik heb het moeilijk, ja?' snauw ik.

Noa kijkt ons met grote ogen aan.

'ik niet zeker? het doet mij zeker helemaal niks dat Mila verdwenen is?' Marcus kijkt me boos aan.

'jij zit alleen maar te bellen! verder doe je geen zak!' roep ik.

'jij dan! jij zit de hele dag uit het raam te staren en als je een foto van Mila ziet ga je janken!'

ik draai me met een ruk om.

'wat zei je daar?' 

ik zie aan zijn gezicht dat hij er spijt van heeft.

ineens horen we Noa zachtjes snikken.

'oh schatje toch.' zegt Marcus, legt Noa in zijn armen en loopt onze kamer uit.

ik blijf helemaal alleen in de kamer achter.

'kom maar poppie, alles komt goed.' hoor ik Marcus fluisteren vanuit Noa's kamer.

ik laat mijn schouders zakken en mijn hoofd hangen.

wat nu?

misschien heeft Marcus gelijk, ik kan niet steeds niks doen.

ik moet iets gaan doen.

de telefoon rinkelt beneden.

'Milou, neem jij hem?' fluistert Marcus die probeert Noa te sussen.

'nee, ik help Noa wel. neem jij hem maar op.'

ik kan nu geen telefoon gebruiken.

zacht vloekend loopt Marcus hoofdschuddend Noa's kamertje uit.

zachtjes duw ik zijn deur open.

'hey lieverd.' zeg ik tegen Noa.

'waar is Mila, mama?' vraagt hij.

ik krijg een brok in mijn keel.

'ergens.' besluit ik uiteindelijk te zeggen.

'Milou kom gauw!' schreeuwt Marcus van beneden.

gelijk begint Noa te huilen.

'sst.' sus ik, maar het helpt niet.

snel til ik hem op en loop de trap af naar beneden.

'Marcus wat is er?'

hij luistert aandachtig aan de telefoon wat de stem aan de andere kant te zeggen heeft.

'ja.' murmelt hij af en toe.

'ja zo heet ze.'

wat is er? gebaar ik Marcus.

'zou u het erg vinden als ik de telefoon even op luidspreker zet, zodat mijn vrouw het ook kan horen?' vraagt hij.

hij klikt op luidspreker, waardoor er nu een mannenstem door de telefoon klinkt.

'ik zal het wel herhalen,' begint de stem, 'er is een telefoontje gepleegd. het was van een jongetje die zijn moeder belde, vlak erna heeft een andere man het gesprek overgenomen en gezegd dat hij gered moest worden. na een kort onderzoek bleek het om personen te gaan die in een neergestort vliegtuig zaten. ik zal twee namen laten horen: Tijs en Lenna. herkent u deze personen?'

'nee.' zegt Marcus.

ik friemel nerveus aan mijn handen.

'goed, nou blijkt dus dat er nog twee anderen in het vliegtuig zaten genaamd Jack en Noa en die...'

'waar is Mila?' schreeuw ik door de telefoon.

'Milou rustig.' Marcus legt zijn hand op mijn schouder.

'ohja, betreffende Mila...'

de man schraapt nerveus zijn keel en begint dan opnieuw.

'betreffende Mila: kijk het is zo dat de man die belde vertelde dat er iemand op de grond lag te bloeden. ze hebben het vermoeden dat ze dood is en zij is dus...'

'hang op!' roep ik. 'ik wil het niet meer horen!'

'Mila.' maakt de man zijn zin af.