Lost again (part 2)

the person-68

heeyyy iedereen!

heeft iedereen leuke vakantie gehad?

hier komt kort mijn verhaal van de vakantie:

om 7 uur s' ochtends zat ik al in het vliegtuig -voor het eerst vloog ik alleen met begeleiding- en in het vliegtuig zie ik ineens een conciërge van school!!!

maar goed, hij herkende mij niet.

na drie uur vliegen kwam ik op Airport Malaga (in Spanje).

daar wachtte mijn beste vriendin me op met een heerlijke chocolate frappuccino :D.

en daar was het echt zooooo lekker weer. (het voelde aan als 30 graden!)

het was ontzettend gezellig met mijn vriendin, we hebben de hele twee weken: gezwommen, op ons handdoeken op het strand gelegen, en geshopt!

maar de weken vlogen voorbij en voor ik het wist stapte ik het vliegtuig weer in, terug naar het koude Nederland...

net toen ik instapte fluisterde mijn vriendin: "kijk onze biologie leraar van vorig jaar!"

bleek het hem echt te zijn!

we liepen snel door naar achteren en zaten daar.

net voor de landing kregen we ook nog eens turbelentie!

nee, dáár zat ik op te wachten...

ik had snel want 1D clipjes gekeken en niet naar buiten gekeken, en zo landden we dus gelukkig weer op de grond.

back in the Netherlands!

dat was ook weer mijn geweldige vakantie verhaal (not) ;D

maar ik snap dat sommige van jullie alweer zijn vergeten waar het vorige hoofdstukkie overging, dus hier een korte herhaling:

Mila wordt wakker, nadat ze uit het vliegtuig is gegooid.

ze wordt wakker en ziet alleen een strand, palmbomen en bij een rots iets.

ze denkt een persoon te zien.

stapje voor stapje loopt ze op hem af...

dat was mijn mini samenvatting!

lees snel hieronder hoe het verder loopt ;P....

xxx

xleeniex

------ ------ ------ ------ ------ ------ ------ ------ ------ ------ ------ ------ ------ ------ ------ ------ ------ ------ ------ 

 wankelend en half struikelend kom ik stapje voor stapje steeds dichterbij de persoon, volgens mij is de persoon een man.

ik bijt hard op mijn tanden op de pijn te vergeten en stop af en toe als ik niet meer kan om uit te rusten.

Misschien moet ik mijn jogingbroek en dikke sweater toch maar uit doen.

of in elk geval mijn sweater, want daaronder heb ik een hempje zitten.

ik besluit het laatste te doen en wankel naar een plekje in de schaduw.

heel voorzichtig laat ik me naar beneden zakken op het gloeiend hete zand en trek langzaam mijn sweater uit.

mijn armen branden zodra de sweater er langs glijd.

vooral mijn gewonde arm brand als een gek.

nu pas zie ik hoe erg verbrand ik ben.

mijn armen zijn knalrood, en ik doe moeite het niet uit te schreeuwen.

ik bindt de sweater om mijn middel en zet de volgende stappen naar de persoon.

nog ongeveer tien meter en dan ben ik er.

maar net als ik nog maar een paar meter te gaan heb, struikel ik over een uitstekende steen.

ik klap voorover op mijn gezicht en ook mijn arm raakt de grond.

schreeuwend van de pijn krimp ik in elkaar en blijf op de grond liggen.

alles brand en steekt en ik kom niet meer overeind.

trillend ligt mijn hoofd tegen het gloeiende zand aan.

ik probeer mezelf te overtuigen rustig te blijven ademhalen, maar het lukt niet.

na ongeveer een kwartier staren naar de persoon hoor ik hem hoesten.

'hallo?' probeer ik te vragen, maar er komt een schor, vaag geluid uit.

ik moet naar die persoon komen.

ik moet hem helpen en hij kan mij helpen.

misschien.

ik haal diep adem en kruip naar de persoon.

mijn knieën en handpalmen schuren over het zand.

ik haal een diepe adem in, en adem weer diep uit.

nog maar twee meter en dan ben ik er.

ik knijp mijn ogen dicht en elke keer kom ik steeds een stapje dichterbij.

nog één meter.

onder me is het van zand overgelopen naar harde steen.

mijn handen en knieën haal ik nu open door de scherpe steen, maar ik blijf door gaan.

langzaam open ik mijn ogen weer.

voor me ligt de man, of jongen, of wat het ook is.

uitgeput laat ik me naast hem neervallen.

ik heb geen kracht meer.

'help me.' fluister ik.

de persoon geeft geen antwoord.

hij heeft iets op zijn hoofd.

iets zwarts.

met mijn goeie arm trek ik het zwarte ding langzaam van zijn hoofd.

maar als ik het stof, of wat het ook mag zijn, heb weggehaald sperren mijn ogen wijd open.

mijn hart beukt zich tegen mijn borstkas en ik kijk nog een keer voor de zekerheid.

het klopt echt.

nee, nee, nee, dit kan niet.

dit kan niet! niet nu!

het is Deadline.