Lost again (part 2)

Silence-13

Nadat we samen alles aan Noa hebben uitgelegd, staat ze - net zoals ik stond- met mond open van verbazing.

'Maar dit was dus echt gewoon een plan! misschien staat er wel in wat hij gaat doen nu wij hier zijn, misschien heeft hij dat plan al uitgewerkt!' zegt Noa.

Wow! dat is best slim!

'Ja goed idee!' zeg ik.

Snel bladeren we door en lezen alles goed.

Tot we op een belangrijke pagina komen.

Missie aanslag vliegtuig.

3e dag vliegtuig neerschieten --> helikopter.

12:00 uur.

Hij wilt wat?

Ons neerschieten?

'Kut.' zegt Jack.

Noa slaat een hand voor haar mond en ik sta te trillen als een gek.

Morgen is de derde dag.

'Dit gaan we niet overleven, een kleine bom heeft al elf mensen het vliegtuig afgegooid.'

Ik verberg mijn gezicht in mijn handen.

Dit is dus de laatste dag.

'We moeten het de rest vertellen, nu. Iedereen is hier beneden.' zegt Noa vastbesloten.

'is goed.' zegt Jack.

Ik zeg niks en zit stil.

ik hoor dat Jack opstaat, en Noa ook naar de deur loopt.

'kom je?' vraagt Noa.

weer zeg ik niks, want ik weet dat ik dan in huilen uitbarst.

Voorzichtig helpt ze me overeind.

Ik wankel als een gek, want ik heb tot nu toe alleen maar gezeten, en mijn arm brandt ontzettend.

Jack is de deur al uitgelopen en ik hoor hem zeggen dat iedereen moet komen gaan zitten.

'Miel we kunnen het.' zegt Noa.

Zachtjes klopt Jack op de deur, als teken dat we kunnen komen.

Ik zucht een keer diep.

Noa knuffelt me nog een keer, en dan gaat de deur open.

Ik schrik als ik zie met hoe weinig we nog maar zijn.

Ik bijt zo hard op mijn lip, dat ik bloed proef.

'Oke daar gaan we, ik begin wel.' fluistert Noa tegen mij.

'Dames en heren,' begint ze, 'we hebben een boek gevonden.

Een boek van degene die dit vliegtuig heeft laten neerstorten.'

Ik kijk naar alle mensen die met bange gezichten, het slechte nieuws te horen krijgen.

'Er staat in dat hij morgen om twaalf uur dit vliegtuig gaat beschieten en wij...'

Maar verder komt ze niet, want ze barst in huilen uit.

Iedereen kijkt geschokt en nog banger dan eerst.

Ik weet niet wat ik moet doen en blijf er een beetje onhandig bij staan.

Dan ineens staat Lenna de trut op en loopt naar Noa toe.

Ze omhelst haar, en fluistert lieve woorden toe.

Dan richt ze haar blik naar mij, en glimlacht gemeen.

Vervolgens wrijft ze weer over Noa's rug en troost haar.

Oke, nu even geen zin in. denk ik.

Het blijft minuten lang ongemakkelijk stil, omdat niemand iets heeft te zeggen.

Niks wil zeggen.

Iedereen luistert naar de zee.

Iedereen denkt.

Iedereen weet wat ons morgen te gebeuren staat.

Iedereen weet dat we er na twaalven niet meer zijn.

Die gedachtes maken me zo bang, dat ik van top tot teen aan het trillen ben.

Maar misschien overleven we het wel.

Misschien is het metaal van het vliegtuig sterk genoeg. denk ik.

Nee, nee! natuurlijk niet.

Met een klein bommetje heb je al een heel gat!

Arg! wat haat ik gedachtes af en toe!

'Laten we dan van deze laatste dag, een leuke dag maken.' Zegt Lisa.

Alle blikken zijn op haar gericht, en het lijkt alsof ze in elkaar krimpt.

'Sorry.' piept ze.

Ze heeft haar blonde haren in een slordig knotje gedaan en haar bril is naar voren gezakt.

Snel zet ze haar bril weer goed.

'Goed idee.' knikt Tijs.

Ik weet het niet hoor.

Hoe kun je nou weer een feestje maken hier?

Improviseren.

'Iedereen er mee eens?' vraagt Jack zacht.

Alle zevenen knikken we.

'Goed, wie haalt de drank erbij?' vraagt Joep.